C'etait longtemps...

Bonjour à tous!

C'etait longtemps, dat is frans voor "dat is lang geleden" en dat is het ook. Ik heb het schaamrood nog net niet op de kaken staan. Ik begrijp dat ik in Nederland al in de programma's 'Opsporing Verzocht', 'Vermist' en 'de Gouden Tip' ben geweest en dat mensen al zo ongeveer heuse gedenkplaatsen voor me aan het inrichten zijn, met hele foute foto's en hortenzia's.... Laat de trompetten schallen, proclamatie! Stop deze taferelen. Ik leef! Zit gewoon al bijna vastgeroest aan de Rue du Père Corentin in Parijs.
Jullie begrijpen dat ik in het 'normale' dagelijks leven geen dagboek bijhoudt en ook na deze uitwisseling niet van plan ben dat wel te gaan doen.

Duizend maal sorry dat ik jullie zo lang en smachtend heb laten zitten, maar hier issie dan, de zo vurig gewenste update!

In de tussentijd is er niet heel erg veel noemenswaardigs gebeurd. Ja dat klinkt misschien stom, maar na de eerste anderhalve maand zijn we dan toch in een wat allerdaagser bestaan terecht gekomen. We volgen lessen, moeten af en toe (stervens)vroeg op en het dag-in-dag uit feesten heeft plaats gemaakt voor een wat menselijker ritme van een of twee keer in de week een partee. Het is nog net niet saai, zullen jullie wel denken.

Paul & Léon zijn nog op bezoek geweest eind oktober, ze namen allengs ook Nick en Mark nog met zich mee. Die waren er op dat moment voor de tweede keer in drie weken tijd(!). Mark heeft zich goed geamuseerd met allerlei internationale dames en spreekt nu ook Pools. Ik heb met Paul, Léon en Nick een alternatief rondje Parijs gemaakt. Dat wil zeggen, eens een keer niet langs alle geijkte hotspots. Een leuke wandeling door (overigens nat) Parijs. Vanuit Het stadhuis door Le Marais richting Bastille gewandeld. Op de kaart twee centimeter betekend hier anderhalf uur spazieren. Op Place de la Bastille toch maar de metro gepakt richting Champs Élysees. Dat hadden we dus beter niet kunnen doen... van al dat gewandel hadden we inmiddels toch wel wat honger gekregen. De eerste de beste bistro die we konden vinden zijn we dan ook binnengelopen. Dat die in een zijstraat van de duurste straat van Parijs lag, daar stonden we voor het (on)gemak niet bij stil. We werden vriendelijk ontvangen door een ober die voor de verandering het vak 'verkopen' wél geleerd had. Of ik een groot of een klein biertje wilde. Ik zeg: "Petite s'il vous plaît." Waarop meneer naar mijn (niet aanwezige) spierballen wijst, zegt dat ik een grote (dat dan weer wel) en sterke jongen ben en dat daar best een groot bier in past. Oké. Weer negen euro armer... Het ergste was echter de belachelijk 15 euro die we moesten betalen voor een portie friet met veel te weinig ketchup. Maar goed, we hadden het kunnen weten daar.
's Avonds stond er een partee in een of andere club op het programma waar ook veel mede Erasmus naartoe zouden gaan. We waren vantevoren ingelicht dat we 'ergens bij Madeleine' moesten zijn. Toen we daar aankwamen met de laatste metro, bleek dat het daar dus niet was. Een aantal Franse meiden aangesproken en die vertelden dat we richting les Invalides moesten gaan, bij de brug ergens. Ik fronste mijn wenkbrauwen, want Les Invalides is vooral één groot grasveld voor het oude Franse oorlogsveteranen huis, tegenwoordig de rustplaats van Napoléon en een aantal andere Franse belangrijke generaals. Even twijfelen en toen toch maar de allerlaatste metro gepakt naar Les Invalides. Daar maar opnieuw mensen aangesproken. Toevallig deze keer een Nederlandse. Het eerste wat ze vroeg, toen het over die club ging, was of we daar dan op de gastenlijst stonden. Nee dat stonden we niet natuurlijk... Dan wenste ze ons veel succes met binnen komen. De club lag uiteindelijk onder de Pont Alexandre III en onder die brug stonden (om half twee 's ochtends) honderden mensen te dringen om binnen te komen. Ik wist genoeg. Dat wordt hem dus niet meer... jammer maar helaas. Een aantal mensen hebben het wel nog geprobeerd, maar voegden zich anderhalf uur later alsnog bij ons in de foute Ierse pub waar we uiteindelijk gecrasht zijn en ik me toch nog wel aardig vermaakt heb. Terug thuis was het een jolige boel, er was nog wat grut meegekomen dat ook nog bleef slapen en dus hadden we een volle barak. De buuv was minder te spreken over al deze gezelligheid om vijf uur 's ochtends en klopte nog even aan... of we eindelijk konden gaan slapen. Dat leek ons een heel verstandig idee en dat hebben we dan ook maar gedaan :)

De week erna had ik een afspraak bij de kapper... In Sittard! Lekker een lang (maar veel te kort) weekendje thuis bij Lynette geweest. Lekker gegeten bij pap en mam en verder niet zoveel uitgevoerd. Zondagavond weer terug naar de mooiste stad van de wereld.

Het weekend daarna kwam Fee op bezoek, mijn op een gedeelde eerste plaats allerliefste zusje (ze deelt die eerste plaats met Liv en ze hebben een heeeeeeule grote voorsprong op alles wat daarna komt). Fee had het reisje kado gekregen voor haar verjaardag en we hebben er een gezellig broer-zus weekend van gemaakt. We zijn toen ook naar de nieuwe lichtshow op de Eiffeltoren wezen kijken... Het is net kermis en duurt echt een kwartier. Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, vond de 'gewone' verlichting mooier.

FILMPJE:
http://www.youtube.com/watch?v=3AGbQqXZ2Qo

De weken daarop hebben vooral in het teken gestaan van tussentijdse toetsen en presentaties. Allemaal met goed gevolg afgelegd, dus daar kan ik mee thuiskomen.

Cosmo organiseerde overigens nog twee Erasmus integratie activiteiten op school. Zo kwam het dat deze meneer notabene de Backstreet Boys heeft staan Karaoke-en (samen met roommate Tim overigens) voor een volle kantine. Ik kan natuurlijk voor geen meter zingen en ben echt een ramp met teksten. Nu ja, hoor ik jullie denken, met karaoke staat de tekst er toch als ondertitel bij... Dat klopt wel, maar je komt vaak met je timing in de knoop. Ik vond het in ieder geval knap lastig. Of het daverende applaus en gejoel dat ons ten deel viel na afloop voor onze zangkunsten was waag ik te betwijfelen. Anyway, we did it!

Een paar weken terug was er een tweede activiteit die in mijn optiek een beetje in het water viel. Het was de bedoeling dat Erasmus studenten uit verschillende landen een recept bereiden en dat konden de Fransen dan eten tijdens hun pauze. Doordat er natuurlijk niet 'live' gekookt kon worden moest alles een dag eerder al gemaakt worden, wat natuurlijk niet ten goede komt van de kwaliteit van het voedsel. Iemand had zich de moeite getroost om een Nederlands recept voor, naar het leek, hutspot op te sturen. Deze hutspot was leek echter meer op (te lang) gebakken aardappelen (in schijfjes) met ui, salade en stukjes (merguez?) worst. Doordat het koud was smaakte het natuurlijk nergens naar en omdat het er niet uitzag wilde niemand het eten ook. Ik werd gevraagd om even achter het buffet plaats te nemen om het uit te serveren. Ik heb er denk ik vijf minuten gestaan en heb mijn plaatsje weer afgestaan, want ik schaamde me om mensen dit (tegen betaling) op te scheppen. Het sloeg nergens op. Gelukkig waren er nog wel een paar gerechten die wel enigszins gelukt leken en bovendien ook koud geserveerd lekker. Maar algemene opinie na afloop was toch wel dat het allemaal een beetje tegenviel. Jammer, want ik weet wel dat Stacy, het Franse meisje dat de boel moest organiseren er heel wat tijd in gestoken heeft. Later was er nog een activiteit waarbij Fransen verschillende aparte (veelal vieze) zaakjes moesten eten of drinken. Zo waren er gefrituurde insecten, wasabi coctails, Spaanse pepers en rauwe eieren. Dit leverde uiteraard een aantal hilarische taferelen op. Heb er in ieder geval ook een aantal flink over hun nek zien gaan.

Inmiddels is het alweer december en nadert de kerstvakantie en het nieuwe jaar met rasse schreden. Daarmee ook alweer het afscheid van Parijs. Het is niet zo dat ik er naar uitkijk, daarvoor heb ik het hier te goed naar mijn zin. Echter vind ik het wel heerlijk om binnenkort weer in mijn eigen vertrouwde omgeving te zijn, met vrienden en familie en natuurlijk samen met mijn allerliefste vriendinnetje. Ook kijk ik er naar uit weer lekker voetbal te kunnen kijken... Dat heb ik toch wel gemist. "NOS langs de lijn" is best leuk, maar die stem van Andy Houtkamp komt me zo onderhand de strot wel weer uit... Voor het zover is staan er hier nog wat toetsen en presentaties op het programma en zal ik daar nog even voor moeten werken. Komende zaterdag 5 december hebben we een huis vol met Hollanders om Sinterklaas te vieren, we gaan dobbelen om cadeaus en ik moet nog even bedenken wat ik ga doen. Wordt het iets lolligs of iets lulligs... Ik kan er niet teveel over zeggen want er kijken mensen mee, ik zal jullie er ongetwijfeld later over vertellen.

Tot slot: Afgelopen week is Lynette nog een paar dagen hier geweest en ben ik met haar samen terug gegaan naar Nederland omdat (haar) oma vorige week toch nog wel onverwacht overleden is. Het is natuurlijk heel verdrietig om iemand die zo dichtbij je staat te verliezen en zo'n rouwproces gaat nooit in de koude kleren zitten. Ik ben echter blij dat ik erbij heb kunnen en mogen zijn, het was een hele mooie waardige uitvaart met een lach en een traan. Ik heb oma leren kennen als een warm persoon en heb genoten van de momenten dat ik in haar gezeldschap heb mogen zijn. Lieve familie Heppe: nog maar een keer héél erg veel sterkte!