Morro de Sao Paulo

Allereerst: ontzettend leuk jullie reacties te lezen. Ik vind het ook leuk om de verhalen te schrijven. Alles op mijn veel te kleine smartphone. Daardoor ontbreken er af en toe wat trema's of andere leestekens. Excuus daarvoor.

Kai en ik zitten nu voor ons relatief dure appartementje in Arraial d'Ajuda. Normaal gesproken hadden we voor een ander verblijf gekozen, maar omdat Guido en Claudia hier graag naartoe wilden, wij de busreis van vannacht in de benen hebben en ze hier een zwembad met uitzicht op zee hebben, hadden we de omgerekend 22 euro p.p.p.n. er wel voor over.

Morro de Sao Paulo voelde een beetje als een bevrijding. Na de drukte en 'gevaren' van Salvador, kwamen we in de ontzettend relaxte sfeer van Morro terecht. Wat een eiland! Wat een mensen! Je kunt er bij wijze van spreken de deur 24 uur per dag open laten staan en dat is wel even andere koek dan het 'wherever you go, stay in the light-verhaal' dat we van Salvador kenden.

De grootste plaats op het eiland bestaat voornamelijk uit horeca. Het stikt er van de restaurantjes en pousada's. Alles is er op ingericht om het de toerist zoveel mogelijk naar de zin te maken. Mannetjes met kruiwagens schieten je de hele dag aan alle kanten voorbij. Bij een gebrek aan auto's, deze zijn hier verboden, is de kruiwagen het belangrijkste transportmiddel. Af en toe zie je een treintje bepakte ezels lopen, maar het zijn vooral de kruiwagens waar je voor 'op moet passen'. Overigens is het hier nu laagseizoen en valt het met drukte wel mee. Desalniettemin is het er een drukte van belang. Bovendien is er juist deze dagen een surfwedstrijd op het eiland waardoor het iets drukker is dan normaal.

We besteden onze tijd voornamelijk met niets doen. Luieren op het strand, fruitsapjes nuttigen, genieten van de mensen en van de zon. Vanuit onze pousada is het een halve minuut naar het strand. Het is er alles behalve luxe, maar de mensen zijn aardig en op het eerste oog is het ook best schattig. Bijna hilarisch is de aanleg van het paadje naar onze pousada toe. Een stuk van nog geen twintig meter lang en nog geen anderhalve meter breed wordt beklinkert door wel tien mannen. Nou ja, beklinkert... Er wordt vooral veel overleg gevoerd, gelachen, voorbereid en wat al nog niet meer. Opschieten doet het niet. Toen we incheckten zei Matteo, onze Italiaanse gastheer, dat ze 'morgen' klaar zouden zijn. Jullie voelen hem waarschijnlijk al aankomen: toen we gisteren vertrokken lach er nog steeds geen pad.

Tot dan zijn we overigens nog geen landgenoten tegengekomen. In de pousada waar we verblijven ontmoeten we wel een Belgische meid die eerder op het eiland verbleven had. Ze kwam 'even' terug omdat ze haar bril in het hostel had laten liggen. Daarvoor had ze wel een omweg van een halve dag moeten maken, maar dat was haar de bril wel waard. We kletsen een tijdje waarna we naar het strand vertrekken. Daar doen we uiteraard niet heel veel interessants.

De eerste landgenoten ontmoeten we tijdens een strandfeest. Eigenlijk door toedoen van Guido. We hadden het er onderling al over gehad dat we het niet erg vonden om zo min mogelijk mensen uit Nederland (en zij uit Italie natuurlijk) tegen te komen. Wat dat betreft konden onze Italiaanse vrienden hun hart ophalen want het stikte er van de Italianen. Toen Guido tijdens het feestje op het strand eindelijk een stel Nederlanders ontdekte, was hij er dan ook als de kippen bij om ze aan ons voor te stellen. Dit was overigens helemaal geen straf want we hebben twee hele gezellige dagen gehad.

Het strandfeest is wel bijzonder geweest. Op het eerste gezicht lijkt het meer op een fruitmarkt dan op een feest. Dit fruit wordt echter gebruikt om coctails mee te maken. Bier is wel te krijgen, maar voor deze gelegenheid maak ik een uitzondering op de regel dat ik normaal gesproken alleen maar bier drink. De fruitcoctails zijn bijzonder lekker. Wodka proef je niet dus is ook niet echt van invloed op de smaak. Wel op de sfeer overigens. Het wordt laat.

De Braziliaanse dames. Ik weet het niet hoor. Noem me een Nederlands jong, een Europeaan, maar ik vind het vooralsnog niet zoveel. Als ze al een mooi figuur hebben dan valt het gezicht vaak wat tegen. Bovendien hebben ze de nare gewoonte om geld te vragen 'om een ommetje te maken'. In onze kringen pleegt men dit soort praktijken prostitutie te noemen. Feitelijk gezien is het dat ook, maar ik wil er een kleine kanttekening bij maken: Stel je bent een mooie meid en woont op een eiland waar verder helemaal niets is om echt geld mee te verdienen. Wel komen er gedurende het hele jaar hordes toeristen naar dat eiland waar toch ook behoorlijk wat 'lekkere hapjes' tussen zitten. Deze lekkere hapjes zijn bovendien bereid om je wat geld te geven als je met ze meegaat. Zou je dan niet? Ik kan het me maar moeilijk voorstellen in onze eigen wereld, maar als ik het hier in perspectief zet dan kan ik ergens heel diep van binnen wel begrijpen dat het gebeurt. Even voor de goede orde en om misverstanden te voorkomen: Ik heb dit soort praktijken NIET zelf meegemaakt, slechts van een afstand kunnen constateren. Ik zou zelf nooit betalen voor welke vorm van genegenheid dan ook. Het blijft een raar gezicht om toch best knappe dames aan de zijde van lelijke of (veel) oudere mannen te zien. Maar ik begrijp het wel.

De laatste avond op Morro besteden we met een grote groep bestaande uit Italianen, Nederlanders, een Duitser, een Australische, een Nieuw-Zeelander en een heleboel andere mensen in de Tocabar voor een adembenemende zonsondergang. Deze gaat echter zo snel dat een groot deel van de groep hem mist door de aandacht voor een vermeende dolfijn of orka die lekker door het water plonst. gelukkig hebben we de foto's nog! Het strandfeest van die avond vormt het sluitstuk. Nog nooit zoiets raars mee gemaakt. Al helemaal niet voor de entreeprijs van omgerekend 12 euro. Kai heeft een mooie beschrijving ervan gemaakt, welke te lezen valt in onze reisgroep brasileiros.waarbenjij.nu of op zijn eigen account: kaiopreis.waarbenjij.nu.

De laatste middag spenderen we met Guido en Claudia op een van de veel rustiger stranden van Morro. Guido is druk in de weer geweest met het bewerken van twee kokosnoten waarna we 'echte' verse kokosmelk konden drinken. We genieten nog een laatste keer van het uitzcht van dit eiland en vertrekken die avond per boot in de richting van Valenca, van waaruit we 's nachts bussen naar Porto Seguro. 9 uur verder naar het zuiden. We zijn aangeland in Arraial d'Ajudo. Nog drie dagen trekken we met Guido en Claudia op, waarna het laatste deel van de reis alweer aanbreekt: op naar Rio!

Liefs uit warm Brazilie!

PS. Foto's bijven problematisch. De 7 hieronder hebben me anderhalf uur gekost. Ik ga nog even zwemmen =)
PS2. De bloemen en bedankjes voor het sturen van het mooie weer ontvangen we graag bij thuiskomst!