Rio de Janeiro

Rio de Janeiro. Que cidade! Wat een stad! Ik heb al de hele week eigenlijk die vreselijke plaat van Maywood in mijn hoofd zitten. Ik kan er niets aan doen. Gaat er niet uit.

Als we donderdagmiddag na 19 uur bussen eindelijk aankomen op het rodoviaria aan de noordkant van de stad zijn we net het enorme viaduct over de baai en de minstens net zo enorme haven van Rio gepasseerd. Fijne binnenkomer was het niet. Het stonk en zag er niet uit. Gelukkig hadden we aan de andere kant uitzicht op de stad zelf. Imposant hoe zo'n miljoenen stad ingeklemd ligt tussen de heuvels en de oceaan. Het Rodoviaria Novo Rio is gigantisch. Er heerst de drukte van een groot vliegveld. Bussen rijden af en aan en het krioelt er van de mensen. na de rust van Arraial en Porto Seguro weten we weer dat we in de grote stad zijn aanbeland. Dat betekent ook weer even alert zijn op minder goedbedoelende figuren. In de aankomst hal wordt er van alle kanten op ons geroepen. We worden nog net niet aan onze haren de taxi ingetrokken. Gelukkig heeft Kai met Duda afgesproken en hebben we in hem een personal guide die ons in Rio introduceert. Volgens Duda is Rio overigens totaal niet gevaarlijk. De (voor Kai hernieuwde) kennismaking is uitermate hartelijk en warm.

Omdat contact krijgen met Duda wat moeilijk bleek en we dus niet tijdiig wisten of we bij hem konden blijven logeren hebben we voor drie nachten gewoon een hostel geboekt. in de uitgaanswijk van Rio: Lapa. Duda is echter een beetje verontwaardigt dat we niet bij hem slapen en dus spreken we af dat we de derde nacht bij hem blijven pitten. Na (het al door Kai beschreven) bezoek aan Duda's appartement gaat hij met ons mee naar het hostel. Onderweg in de stadsbus vertelt Duda honderduit over alles wat we tegenkomen. Ook het inmiddels beruchte trammetje passeert de revue. het ziet er dan inderdaad nog pittoresk en schattig uit. De stadsbussen in Rio zijn overigens het best te omschrijven als een wilde rit in de achtbaan. Niet zelden stuiter je een halve meter van je stoel als de chauffeur weer eens niet remt voor een drempel of gat in de weg. bovendien rijden ze vaak veel te hard en remmen ze pas op het allerlaatste moment. het is geen overbodige luxe om je even stevig vast te houden aan de stoel voor je. Mensen die last hebben van wagenziekte raad ik met klem af in Rio de bus te nemen. Het grote voordeel is echter dat ze spotgoedkoop zijn en tig keren per uur rijden. je hoeft nooit lang te wachten.

Het hostel waarin we terechtkomen blijkt een smeltkroes van allerlei reizigersvolk te zijn. Voor de echte creatievelingen bestaat er de mogelijkheid om een gratis overnachting te verdienen door een schilderij te maken. Daar hebben Kai en ik ons met onze vier linkerhanden maar niet aan gewaagd. De ontvangst is wat chaotisch, want: met zes man tegelijk wachten en inchecken in een ruimte van twee vierkante meter is wat krapjes. We komen echter terecht op een gezellige zes persoonskamer met Thom en Jessica uit Leeds (UK) en twee mensen die ik eigenlijk niet gezien heb omdat we 's avonds te laat thuis waren en 's ochtends te laat op. Het Hostel is verder helemaal opgefleurd met kleurige wandtekeningen en schilderijtjes. De woonkamer bied voldoende mogelijkheid tot relaxen met een groot flatscreen, DVD speler en een Playstation 3 met, ja ja, FIFA 11. Uiteraard heb ik het niet kunnen laten een spelletje te spelen tegen een aantal (toch best fanatieke) Engelsen. Geen probleem voor deze FIFA adept. De enige van wie ik verloren heb is Kai. Maar dan blijft het tenminste in de familie zullen we maar zeggen.

Omdat we uiteraard niet in Rio waren voor een spelletje voetbal op de Playstation hebben we grootste deel van de tijd besteed aan... gezelligheid! De buurt waarin ons hostel lag (Lapa) en het hostel zelf leende zich hier uitstekend voor. Bovendien hadden we de beschikking over onze personal guide in Duda. Hij nam ons die donderdagavond dus mee op stap in Lapa en daar maakten we kennis met zijn vriendinnetje Juliana. Mooie Braziliaanse "brunette-maar-nu-even-niet-want-geblondeerd" en een paar van haar Collegae. Kai heeft deze avond al uitgebreid beschreven in zijn laatste verslag. Ik wil me alleen even aansluiten bij zijn beleving. Het is ontzettend mooi om te zien hoe je zonder dat je elkaars taal spreekt toch tot een fijn gesprek kunt komen. Hoe enthousiast de mensen toch ook zijn om je te leren kennen. We eindigden de avond dus als VIP in een populair (en duur) poppodium net bij ons om de hoek. Heerlijk om te zien hoe ongedwongen en los het er hier op een dansvloer aan toe gaat. Jongens fladderen van de ene naar de andere meid, maken een dansje en kletsen wat. De meiden doen mooi en wachten af wat er op hen afkomt. Ik heb me niet gewaagd aan welk dansje dan ook. Moe van de 19 uur durende reis en vol verwachting wat Rio ons de komende dagen gaat brengen gaan we terug naar ons hostel. Inmiddels is het al wel weer een uur of 3 in de Braziliaanse nacht.

Omdat uitslapen in een hostel hetzelfde is als Nederland en zomer zijn we toch alweer redelijk vroeg uit de veren. Dat wil zeggen: te vroeg om uitgeslapen te zijn, maar wel te laat voor het ontbijt. We zullen dus zelf op pad moeten om ergens wat te eten te scoren. Ook leuk natuurlijk. We komen uiteindelijk terecht in een mooi tentje dat een heleboel verschillende soorten bieren blijkt te hebben. Geboeid bekijk ik de bierkaart. Leffe, Duvel, Lachouffe, Erdinger. Alle grote namen zijn vertegenwoordigd. Jammer van de prijzen alleen. Omdat we niet gekomen zijn voor kwaliteitsbier maar om ons van het broodnodige voedsel te voorzien, malen we er echter niet om. Het tentje is opgedeeld in twee delen en gescheiden door een grote glazen wand, wat een grappig en ruimtelijk effect geeft. Het ziet er opvallend goed uit voor Braziliaanse begrippen, de prijzen voor het eten vallen echter behoorlijk mee. We eten er een sandwich en een quiche en allebei een soep van de dag (materie was ondefinieerbaar, maar lekker!) voor een hele schappelijke prijs.

Die middag willen we eigenlijk naar 'Cristo Redentor', het wereldberoemde Christusbeeld dat over de stad waakt als een herder over zijn kudde schapen. Het uitzicht is er bijzonder mooi. Bij goed weer. Dat laatste is het op zich wel, maar als we die middag in de rij bij de kassa staan voor het treintje dat ons de berg op moet rijden, wordt ons verteld dat er veel en dichte bewolking is boven. Heel attent overigens dat ze ons dat vertelden voordat we een kaartje kochten. Na een paar seconden wijfelen besluiten we toch maar te gaan. We zijn er nu toch en wie weet hebben we geluk. Eenmaal boven blijkt dat de vriendelijke dame bij de kassa geen woord gelogen heeft en dat we echt heel hard moeten gaan hopen op dat kleine beetje geluk willen we meer zien dan een standbeeld in de mist. Het uitzicht over de stad hebben we slechts een klein beetje gehad. Door de gaten van de bewolking heen kun je goed zien hoe immens groot Rio is. Na een poosje trekt de bewolking alleen maar dichter en dichter. We besluiten er maar het beste van te maken en er een soort van fotoshoot ertegenaan te gooien. Het resultaat is uiteraard niet om over naar huis te schrijven, maar de hilariteit is er niet minder om. Op het platform lopen we de twee meiden die een dag eerder net voor ons incheckten in het hostel tegen het lijf. Bjørt (spreek uit: Biej-usj) en Døgg (spreek uit: Duck) spreken ons aan: hé jullie ook hier. Ze blijken hetzelfde te doen als wij. Gewoon een paar gekke foto's maken. Als we ze bekijken blijken Kai en ik er ook op te staan. Bjørt en Døgg komen van de Faroeër Eilanden en maken een reis die net zo lang duurt als hun portemonnee vol is. Ze hebben er een jaar lang voor gewerkt en reizen nu al twee maanden door Europa en Zuid-Amerika. Het zijn twee open, spontane vrolijke meiden. Ze zijn bovendien slimmer geweest dan wij, want met de taxibus naar boven gekomen. Vlak voordat we de treinkaartjes kochten werden we op straat aangesproken zoals je dat (als toerist) hier de hele dag wordt. Een beetje zo van: hé kom je hier of daar voor, kom dan vooral met mij mee want ik heb de beste aanbieding. Je kent het wel. Je doet het eigenlijk nooit en als je er wel op in gaat is het negen van de tien keer een grote teleurstelling. Kai en ik besluiten aldus ook om gewoon ons oorspronkelijke plan te handhaven en de trein te nemen. Het grote voordeel van de taxibus is echter dat deze op lager gelegen uitzichtpunten ook nog stopt. Deze keer was het wellicht toch beter geweest. We malen er niet te lang om en hebben leedvermaak om de mensen die na ons nog boven komen.

's Avonds gaan we naar het concert van Duda's band: Banda NV. In het hostel proberen we wat mensen enthousiast te maken met ons mee te gaan. Het prijskaartje en de taxirit ernaartoe blijkt voor veel mensen te duur. Uiteindelijk nemen we alleen kamergenoot en Koreaan Seong met ons mee. Voor het gemak heeft Seong zichzelf omgedoopt tot Philip. Met hem beleven we een avond om nooit te vergeten. We kletsen honderuit over Noord Korea en Kim Jong Il, de dienstplicht in Zuid-Korea en de dispensatie die hij daarvoor gekregen heeft en over zijn afgebroken studie. Hij wil graag mee naar het concert. Het is zijn laatste avond in Rio en die wil hij graag knallend afsluiten. Nou, dat is gelukt. Voor details verwijs ik wederom naar het verhaal van Kai op kaiopreis.waarbenjij.nu. Wat een hilarische avond.

De zaterdagochtend missen we wederom het ontbijt. Het was te laat en we zijn te brak om ervoor op te staan. Consequentie is wel dat we wederom op zoek moeten naar een eettentje om onze lege magen te stillen. Lapa Cafe van een dag eerder beviel goed, dus besluiten we daar maar weer naartoe te gaan. Buiten op straat slaat de zon als een kanonskogel op m'n hoofd. Au! Toch een paar biertjes teveel gehad... In de straat die van ons hostel naar het Lapa Cafe leidt wordt er door een zwerfjongere een wel erg opzichtige poging gedaan ons van onze spullen te beroven. Hij grijpt naar de tas op Kai zijn rug en naar mijn broekzakken. Met een ferm 'hey!' roep ik op de vies ogende en stinkende jongen. Hij loopt onverstoord door, alsof er niets gebeurd was.
Het Lapa Cafe blijkt opeens gesloten en we moeten opzoek naar iets anders. Omdat we te erge honger hebben en geen zin hebben om nog langer door de straten te banjeren besluiten we de eerste de beste gaarkeuken die we tegenkomen binnen te wandelen. We bestellen er een grote pan risotto met garnalen. Tip van de dienstdoende serveerster, moet erg goed zijn. We krijgen echt een enorme pan voorgezet, waar we gemakkelijk nog drie anderen van hadden kunnen laten mee eten. Echt heel lekker is het niet, alleen de olijven. Als we Guido zouden vertellen dat we weer eeen Italiaans gerecht besteld hadden had hij ons waarschijnlijk heel hard uitgelachen. Hoe dan ook, we hebben gegeten en kregen wat over bleef (zeker de helft) mee in een doggybag. Heel fijn. Als we af willen rekenen komt Kai er achter dat we niet genoeg geld bij ons hebben. Uit veiligheidsoverwegingen hebben we niet teveel geld bij ons en laten we bankpassen en paspoort achter in een locker in het hostel. Om alleen te eten dachten we genoeg geld bij ons te hebben, maar dat valt dus even tegen. Tijdens het pinnen loop ik Bjørt en Døgg weer tegen het lijf. We spreken af die middag samen naar Copacabana te gaan.

Copacabana dus. Wat zal ik eens zeggen. Het weer zat ons wederom een beetje tegen. Het waaide wat hard en de zon verdween achter een grote wolk en kwam nog maar waterig terug. Voor veel plaatsen op de wereld geldt dat ze mooier zijn als de zon schijnt. Voor Copacabana dus ook. We zijn er een kwartiertje geweest en besluiten daarna maar weer terug te gaan. Ook de andere stranden als Ipanema en Leme hebben we links laten liggen. Het maakt ons allemaal niet zoveel meer uit. We hebben al zoveel indrukken opgedaan en mooie dingen gezien (inclusief stranden) dat we eigenlijk wel een beetje klaar zijn met alle toeristische trekpleisters afvinken. Ook de Pão de Açucar, de Suikerbroodberg, laten we schieten. Veel liever gaan we gezellig op stap en hebben we leuke gesprekken met de mensen van over de hele wereld die we in Rio ontmoeten. We eten nog een veel te dure hamburger en milkshake en kletsen ondertussen met de twee Faroeër dames over vanalles en nog wat. 's Avonds eten we gezellig Sushi met z'n vieren en gaan daarna op stap met een hele bubs. Onder leiding van Felipe, die bij het hostel werkt, doen we een kleine kroegentocht. De kroegjes zijn vaak klein en krakkemikkig en hebben geen 'binnen'. Als gevolg daarvan (en daar staat Lapa ook om bekend) ontstaat er een soort van straatfeest. Iedereen staat op straat, drinkt een drankje en kletst met elkaar. Er is geen muziek of alleen muziek uit installaties van de kwaliteit lik-mijn-vestje. Na een poosje willen Kai en ik eigenlijk wel naar een tent waar je 'echt' kunt stappen. We zijn hier niet om de hele avond maar wat op straat te hangen denken we. Het probleem met deze groep is echter wat het probleem van iedere (grote) groep is. Knopen doorhakken. Kai en ik besluiten dat dan maar zelf te doen. Na het gedraal echt beu te zijn gaan we naar de eerste de beste tent waar muziek klinkt en waar veel mensen zijn. Een deel van de groep komt achter ons aan, een ander deel haakt af. Kai en ik zijn vlot binnen, maar de rest komt er niet in omdat kennelijk niemand iets van een ID bij zich heeft (of een kopie daarvan, zoals wij). Dus bouwen Kai en ik ons eigen feestje. De muziek is zoals die in Nederland eigenlijk ook is in een normale dancing of club. Met af en toe een vleugje Samba, dat wel. Het wordt wederom laat. Het ontbijt halen we alweer niet...

Omdat Duda zaterdag een optreden had buiten de stad en daar pas de dag erna van zou terugkeren, besluiten Kai en ik uiteindelijk om toch maar de derde nacht ook in het Books Hostel te blijven. Deze zondag hebben we om half één bij Juliana thuis afgesproken, ergens in de buurt van het enorme Maracana stadion. We hebben alleen een adres. Die zondagavond hebben we een kaartje voor de bus van tien voor één. We besluiten daarom eerst onze zware backpacks af te geven op het Rodoviaria in een bagagedepot. Vandaag is de zon er pas weer echt en dan blijkt dat ook winter in Rio heel warm kan zijn. Het zweet breekt me uit. Omdat we laat zijn en bovendien afgesproken hebben met Duda en Juliana te ontbijten eten we niets. De alcohol van de nacht ervoor en de lege maag in combinatie met de warmte en de zware tas op mijn rug geven me een slap gevoel. Laten we hopen dat er iets van ontbijt is. Een taxi brengt ons van het Rodoviaria naar het adres waar Juliana woont. Als we er aankomen moeten we even zoeken naar de bel. We kunnen hem niet vinden. Gelukkig komt Juliana net naar buiten om een vriendin uit te laten. Enthousiast begroet ze ons en neemt ons mee haar huisje in. Het is er klein, maar het ziet er goed verzorgd uit. Juliana heeft een baan als psycholoog bij een groot bedrijf met vestigingen in onder andere Rio, Sao Paulo, Brasilia en Salvador. Haar vader woont tegenwoordig in Fortaleza samen met zijn nieuwe vriendin. Over haar moeder hebben we eigenlijk niet zoveel gehoord. Duda vertelt dat hij die ochtend pas om acht uur thuis is gekomen van het optreden dat hij zaterdagavond had. Hij is dus moe, want heeft niet zoveel geslapen. Juliana gaat koken en ondertussen laat Duda ons vanaf het dak de wijk zien. Hij vertelt dat de wijk er een stuk beter bijligt, veiliger is doordat de politie goed haar best heeft gedaan. We praten er ook over het leven. De hoogte en de dieptepunten. Het verschil tussen het bestaan van een zanger uit een Braziliaans Rockbandje en dat van iemand in Nederland. Over het geloof praten we ook. Duda is er heilig van overtuigd dat God er op een dag voor zal zorgen dat hij zijn grote doorbraak beleeft. Wij geloven niet. Dat is geen probleem. Ieder zijn ding. Het besef is er echter dat het moeilijk zal zijn om echt beroemd te worden. Die middag, als we even naar de Braziliaanse TV kijken, spreekt Duda zijn ergernis uit over een soortement van Dries Roelvink, maar dan in het Braziliaans. 'It is a fake' roept hij. Dat is het ook. Het kan niet zingen maar het heeft wel succes. Waarom? Het is moeilijk uit te leggen voor iemand die wel echt muziek maakt en die daar bovendien ook zijn hele ziel en zaligheid in legt.

De maaltijd die Juliana voor ons maakt is heerlijk en gaat er echt heel goed in. Daarna kijken we naar de wedstrijd tussen Flamengo (met Ronaldinho en de favoriete club van Juliana) en Vasco da Gama (de favoriete club van Duda). Buiten op straat hoor je mensen al gillen er wordt zelfs vuurwerk afgestoken. Het geeft maar aan hoe zeer deze derby leeft. Als je hard naar buiten 'Mengo' roept, krijg je meteen reactie vanuit andere hoeken in de wijk: 'Vasco!' Wat een sfeertje en dat gewoon in de huiskamer! De wedstrijd eindigt ietwat teleurstellend in 0-0. Beide clubs schieten er niets mee op. Het mag onze pret echter niet drukken. We hebben een heerlijk Braziliaans middagje in het 'echte leven'. Geen toerist te bekennen en twee innemende, lieve mensen.

Dat Duda een gevoelig persoon is blijkt als hij vertelt over een lied dat hij voor zijn broer schreef en zingt. Zijn broer is twee maanden geleden overleden. Als Kai vraagt of hij het lied nog wel kan zingen antwoord hij volmondig ja, om vervolgens helemaal vol te schieten. Er volgt een heftig relaas over de gevolgen van drugs. Niet zozeer voor de persoon die het gebruikt, maar vooral ook voor de omgeving. Ouders, kinderen, vrienden. Gelukkig kunnen we snel daarna alweer lachen om grapjes. Duda spreekt zijn waardering uit naar Kai dat hij hem is komen opzoeken. Hij is blij mij te mogen leren kennen. Dat is insgelijks. Kai heeft steeds verteld hoe bijzonder deze man is. Later zegt hij ook tegen mij, dat hij blij is dat hij nu eindelijk iemand heeft die dat verhaal kan bevestigen. Het is onvoorstelbaar hoe fijn we ontvangen zijn. Deze man doet iets met je. Ik wil geen sentimentele verhalen ophangen, maar kan niet anders zeggen dan dat ik oprecht geraakt ben door alles wat Duda me heeft verteld en vooral door de manier waarop hij met het leven omgaat. Het verschil tussen ons leven hier en zijn leven daar is groot. Toch vermoed ik dat hij gelukkiger is dan vele mensen hier, die het sec gezien echt stukken beter voor elkaar hebben. Dat is rijkdom, pure rijkdom. Daar kunnen geen tien Balkenende-normen tegenop.

's Avonds voordat we naar de bus gaan, gaan we nog een paar biertjes drinken. Juliana waarschuwt alvast: het is een simpele bedoeling. Dat blijkt. Deze tent zou in Nederland wegens het niet voldoen aan de wettelijke voorschriften op gebied van arbo en ik vermoed ook hygiëne al lang gesloten zijn. Toch kan dit gewoon hier. Er is voldoende klandizie voor op een late zondagavond. Als we vertrekken volgt een hartelijk afscheid met een dikke knuffel en mooie woorden. Tot ziens! Dat gaan we zeker doen!

Inmiddels zijn we weer veilig thuis in Den Haag en Kai in Utrecht. Vanochtend zijn we na een 16 uur durende reis weer teruggekeerd. Een bankrekening armer, maar een schat aan ervaringen rijker. Het was het allemaal waard. Cliché hè? Toch is het zo!

Bedankt voor jullie reacties, zowel hier als via andere wegen. Het is telkens weer leuk, te zien hoe jullie meeleven.

Tot snel, in het echt! Boa Noite, ciao ciao!