Arraial d'Ajuda

Arraial d'Ajuda. Zandvoort aan Zee maar dan anders. Buiten het feit dat beiden geliefde strandlocaties zijn houdt iedere vergelijking op. Het is de plaats waar veel Brazilianen maar ook Argentijnen naartoe gaan voor een zonnige strandvakantie. In deze tijd van het jaar is het er erg rustig. Het is immers nog steeds winter. Arraial ligt onder de rook van Porto Seguro, aan de oostkust van Brazilie. Het is te bereiken door met een pondje de Rio Buranhem over te steken.

Porto Seguro is de poplairste (vakantie)bestemming in de provincie Bahia. De Portugese ontdekkingsreiziger Pedro Alvares Cabral ontdekte hier in 1500 Brazilie. Hoewel er nog altijd over getwist wordt, wordt Porto Seguro gezien als de oudste stad van het land. Het heeft iets meer inwoners dan Maastricht en is daarmee vele malen kleiner dan Sao Paulo, Curitiba en Salvador. Het doet dan ook heel anders aan. Wellicht door het ontbreken van de vaak afzichtelijke hoogbouw en juist de aanwezigheid van de kleine gekleurde huisjes, niet meer dan twee etages hoog. De mensen zijn er erg vriendelijk, al moet ik daarbij vertellen dat het zondagochtend acht uur is als we de stad bereiken. Echte raddraaiers vind je uiteraard vooral 's avonds en 's nachts.

Als we aankomen hebben we er een reis van zo'n dertien uur opzitten. Het bootje dat ons om zes uur de vorige avond oppikte in de haven van Morro en ons in veertig minuten naar Valenca bracht, vormde het beginpunt. Deze boot zat welliswaar minder comfortabel dan de catamaran die ons eerder die week van Salvador naar Morro bracht, de ligging van de boot in het water maakt de tocht een stuk minder ruig. Geen zeezieke medepassagiers deze keer. Valenca voelt in het donker aan zoals Salvador eerder ook aanvoelde. Volgens de plaatselijke politieagente die we vragen of het gevaarlijk is om van de 'rodoviaria', het busstation, naar het centrum te lopen is het echter niet 'perigroso'. Als het dat wel is moeten we maar rennen lacht ze. Onderweg passeren we toch een aantal duistere straatjes. Op het deuntje waarop de Bee Gees ooit zongen over in leven blijven (Stayin' Alive) zingen we nu zachtjes van 'ah, ah, ah, ah, stay in the light', naar het advies van Rafael uit Salvador.

Het restaurant waar we uiteindelijk eten is een zogenaamd 'kilorestaurant'. Je kunt hier van een buffet opscheppen en dan aan de hand van de hoeveelheid afrekenen. Wij zien echter een heerlijk uitziende vleesschhotel voorbij komen en besluiten met z'n drieen die te bestellen. Guido doet de bestelling. Claudia heeft niet zo'n trek dus besluit het buffet te nemen. Als ons eten komt blijkt dat het stukken minder is dan op de schotel van de mensen achter ons ligt. Verontwaardigd vraagt Guido aan de serveerster hoe het komt dat we iets anders hebben gekregen dan we gevraagd hadden. De serveerster voelt zich zichtbaar ongemakkelijk. Ze verontschuldigt zich. De mensen achter ons genieten een voordeel omdat een van hen voor de restaurantketen werkt. Dat hadden ze natuurlijk ook wel even vantevoren kunnen vertellen. Het zij zo en we genieten desondanks van de maaltijd.

Na het eten lopen we weer terug richting het 'rodoviaria' waar de bus ons op zal pikken om naar Porto Seguro te gaan. We moeten nog een klein uurtje wachten. Zittend op de veel te kleine stoeltjes val ik letterlijk om van de slaap. Niet gek als je bedenkt dat ik na het strandfeestje van de nacht ervoor slechts anderhalf uur heb geslapen. Tegen de schouder van mijn lieve broer val ik in slaap. Vlak voordat de bus arriveert wordt ik ruw wakker gemaakt door het gegil van een of andere 'clochard' die graag geld wil. Guido bedankt (on)vriendelijk en de man druipt af. Als de bus een kleine tien minuten te laat arriveert nestel ik me in mijn stoel en val weer in slaap. Wanneer ik wakker wordt is het inmiddels zes uur in de ochtend en staan we stil op een rodoviaria in een plaats waarvan ik de naam niet heb kunnen ontdekken. We halen wat te eten en tuffen in een uurtje verder naar Porto Seguro.

We belanden uiteindelijk dus in het Braziliaanse, of liever Bahiaanse, Zandvoort aan Zee. Het luxe appartementencomplex heeft een riant zwembad en uitzicht op zee. Daarnaast biedt het een luxe die we de afgelopen twee weken nog niet gehad hebben: een echt fatsoenlijk bed!

Die middag schrijf ik het vorige reisverslag. Ondertussen luister ik via internet naar 'NOS Langs de Lijn'. Mijn cluppie speelt deze zondag tegen de club uit mijn woonplaats. Gezien de resultaten van de laatste weken best spannend. Hoewel 12.000 km verderop kan ik het toch niet laten... Ajax speelt gelijk tegen VVV en PSV wint relatief eenvoudig van ADO. Geslaagde ochtend dus!

Als alles afgelopen is en bij jullie de avond alweer valt ligt er hier nog een hele middag voor ons. We liggen aan het zwembad en nemen een kijkje aan het strand, Daar eten we 'Bobo de Camarao' een soort van garnalen stoofschotel. Gezien de naam was het uiteraard voorbestemd om dit gerecht te nemen. Of het aan de naam lag durf ik niet te zeggen, maar het was heerlijk!

Op de weg terug wandelen we door het goed verzorgde maar erg commercieel aandoende centrum van Arraial. Veel is gesloten of staat te koop valt ons op. Het is bovendien erg rustig. Restaurants zijn maar matig of niet gevuld en de winkeltjes hebben maar weinig klandizie. Op het plein waar we die ochtend uit de bus gestapt zijn ontmoeten Claudia en Guido een andere Italiaan (het stikt er ook hier van). Type slome gozert. Hij zit hier al een tijdje en kan wel wat tips geven over de omgeving. We slenteren verder de kerk in, welke weer Braziiaans karig is en weinig moois te bieden heeft. Ik heb maar niet aan Guido gevraagd wat hij ervan vond.

Terug bij ons appartement spreken we af om half tien nog even wat te gaan eten ergens. Eerst gaan we een dutje doen. Zoals dat meestal met mijn dutjes in de avond gaat, gaat het nu ook. We verslapen ons en besluiten niet meer te gaan. We gaan heerlijk slapen in ons veel te luxe bed, Denken we...

Als het licht uit is begint de ellende eigenlijk al. Omdat ik dan nog te moe ben om me er druk om te maken val ik eerst nog gewoon in slaap. Ik krijg wel nog mee dat Kai erin slaagt de eerste twee slachtoffers te maken: twee doden muggen. Rond een uur of drie wordt ik dan toch wakker van het hoogirritante gezoem van een andere mug. Ik probeer het eerst nog te negeren, maar de cobinatie van jeuk en irritatie over he feit dat muggen kennelijk een voorkeur voor je oren hebben doen me toch besluiten om op te staan. Ik spuit een overdosis deet over me heen en kruip weer terug naast een opvallend tevreden ronkende Kai. Gelukkig helpt de deet. De mug vond de geur kennelijk niet heel fijn en verdween het donker in.

Terwijl ik dit verhaal schrijf zit ik lekker met mijn voeten in het mulle zand van Arraial. Hoewel ik besef dat dit verslag alweer snel volgt op het vorige, de digitale inkt is bij wijze van spreken nog niet opgedroogd, is het een prettige tijdsbesteding als je met je hoofd in de zon ligt en je het geluid van Braziliaanse muziek op de achtergrond hebt.

Morgen gaan we waarschijnlijk nog een dagje naar Trancoso even verderop. De dag ena vertrekken we dan toch echt naar het laatste hoogtepunt van deze reis en nemen we afscheid van onze Italiaanse reismaatjes Guido en Claudia. Rio, Suikerbroodberg, Jesus, Copacabana, Ipanema en, als het even meezit, Ronaldinho: we komen er aan!

Wederom een warme groet uit Brasil!

Ciao, ciao!

@Iedereen: bedankt weer voor jullie recties, blijft enorm leuk om te lezen!

@Paula: onze laatste briefwisseling mag dan wel alweer bijna tien jaar geleden zijn, dan hoef je me nog niet met U aan te spreken hoor ;)

@Leon: is toch fijn en ich merk het aan h'm dt d'r in Remunj al aeve ervaring haet op kinne doon. Ich bedoel, es se de sjlagertent euveraefs, den Brazilie ouch waal. Vandaag weer ein sjoon foo mit h'm gemaak =)

@Maudje: Veer kinne binne kort mit twee setjes en acht man Ligretto sjpele, vindj Nick vast heel erg gaaf!