Porto Seguro - Rio de Janeiro

Woensdagavond 24 augustus.

We zitten al sinds het einde van de middag in de bus op weg naar Rio. Tot nog toe hebben we steeds een andere busmaatschappij gehad. Steeds een ander soort bus dus ook. De ene bus is de andere niet zullen we maar zeggen. De rugleuningen in de bus van Sao Geraldo, waar we deze reis mee maken, zijn duidelijk gemaakt voor de gemiddelde Zuid-Amerikaanse rug. We hebben dus in principe geen hoofdsteun. De 19 uur die voor deze reis van Porto Seguro naar Rio staan en het prijskaartje van omgerekend bijnaa 85 euro maken waarschijnlijk dat het geen overdreven drukke bus is. Wat heet. Van de 46 plaatsen zijn er bij vertrek slechts 7 bezet. Naast ons zit een aardig Canadees/Schots stel dat liefst 7 maanden op reis gaat. Ze hebben er pas twee op zitten en dus nog even te gaan. Wij gaan alweer bijna naar huis. Over vijf dagen hebben we de fladder. De 12 uur die het vliegtuig erover doet om van Sao Paulo naar Rome te vliegen lijken peanuts in vergelijking met het aantal uren dat we tijdens deze reis in ons stoeltje moeten zitten. Toch maakt het me niets uit. Ik merk dat mijn perceptie van (reis)tijd verandert. de tweeeneenhalf uur van Den Haag naar Maastricht zijn een lachertje dadelijk. Ik kijk er naar uit.

De bus raast ondertussen voort door het Braziliaanse landschap. Niet dat we er veel van meekrijgen: om zes uur is het donker. Het oranje neonlicht van de straatlantaarns in de dorpjes en stadjes biedt ons de gelegenheid toch een beetje om ons heen te kijken. Inmiddels zijn we wel weer gewend aan de ouderwetse, vervallen, krakkemikkige, ronduit lelijke of armoedige sfeer die bepaalde plekken uit kunnen stralen. De rodoviaria liggen meestal aan de rand van de stad, Daar waar over het algemeen niet de meest gegoede wijken te vinden zijn.

Kai ligt lekker te slapen. Nadat hij gisteren geveld is geworden door een even plotselinge als vervelende buikloop, ben ik blij dat zijn buik net op tijd (en met hulp van medicatie) een beetje rustig is geworden. Ik zit met een muziekje op de oren naar buiten te kijken. De donkere Braziliaanse nacht laat mijn gedachten afdwalen naar de afgelopen twee weken. Ons vertrek uit Nederland en onze aankomst in Sao Paulo. De reis naar Iguacu en Argentinie. Silvinia, de watervallen. Onze eerste maaltijd, zelf bereid, in een prachtig hostel. De reis naar Curitiba en ons verblijf aldaar op een klein zolderkamertje met twee bedjes in het Roma Hostel. De vlucht naar Salvador en onze aankomst in een van Brazilies gevaarlijkste steden. De bustrip van het vliegveld, door de strandwijken met Sambamuziek en vrolijke mensen. Onze weg van de bushalte naar het hostel Las Laranjeiras in Pelourinho. De ontmoeting met Guido en Claudia in Las Laranjeiras. De eerste dag gezamenlijk met hen op pad. De San Francisco kerk en de Mercado. Libbi, Olga en Rafael. De vreselijk naargeestige sfeer in de Cidade Baixa van Salvador tijens de nachtelijke uren. De boottocht op de Catamaran. Morro de Sao Paulo en de heerlijke sfeer aldaar. Het Timbalada hostel van Italiaan Matteo waar alles wat los kan zitten ook los zat. Tatiana de receptiejuffrouw en haar dochter Larissa waar we menig spelletje Party Animals mee hebben gespeeld. De prachtige stranden en het heerlijke weer. Het heerlijke eten bij het Samba Cafe en One Love. De mooie, leuke, gezellige mensen die we ook op Morro weer ontmoet hebben. Hoe zou het met ze gaan, waar zijn ze nu? Niet te vergeten ook de schitterende zonsondergang die we op het eiland vanuit een luie fatboy en met een koud biertje konden bewonderen. De gedenkwaardige feestjes op het strand. De lol, het plezier. Guido 'Bear Grills' Orlandini met zijn voor 7 Reais gekochte kokosnotenmes dat hij na anderhalve kokosnoot kon weggooien. Ons verblijf in Arraial met wederom prachtige stranden. Homo-Italiaan Umberto met zijn slome, vrouwlijke stem, die ons van tips voorzag voor in Arraial en omgeving. De menige spelletjes ligretto die we gespeeld hebben. De laatste foto's die we met onze Itliaanse vrienden gemaakt hebben... Ik pak ze erbij en kijk ernaar, Het geeft me een warm gevoel. Hoewel je nooit weet of en hoe zulke contacten in de toekomst in stand blijven, kan ik oprecht zeggen dat we twee heel trouwe, lieve, zorgzame, gezellige en grappige mensen hebben ontmoet in Guido en Claudia. Een tripje Rome staat in ieder geval alweer op de planning en Guido wilde kijken of hij of met carnaval of met koninginnedag naar Nederland kon komen. Hij is van harte welkom!

Het licht bij onze Canadees/Schotse buren, Angela en Mike gaat uit. Ondertussen luister ik naar de 'Myon & Shane 54 Summer of love' remix van BT's en Kirsty Hawkshaw's 'A Million Stars' en trekt buiten een even toepasselijke als onbeschrijfelijk mooie sterrenhemel aan ons voorbij. Het is bijna middernacht. Nog twaalf uur te gaan. Ik ga maar wat slapen. Dromen over wat Rio ons nog aan moois gaat brengen.

Boa Noite, ciao ciao!

Donderdagnacht 25 augustus, ergens rond een uur of twee.

Slaap vatten lukt maar niet. De bus beweegt van links naar rechts, het lijkt verdorie de Catamaran wel. Bovendien lijkt de chauffeur van dienst wel uit te kijken naar een on-Braziliaanse volgende ijstijd: de airco staat op 10. Excluso Ar Condicionado staat buiten op de bus. Dat willen ze kennelijk weten ook. Het maakt wel dat het inmiddels nog maar slechts een onbehaaglijke 19 graden is in de bus. In zomerse klij (maar met vest) en zonder deken toch iets te fris voor mij om lekker te kunnen slapen. Zoals dat altijd gaat lijkt de rest van de passagiers nergens last van te hebben. Ook Kai ligt nog steeds lekker te ronken. Ik kruip ineen als een coconntje om maar zoveel moglijk warmte vast te houden. Uiteindelijk val ik in een lichte slaap.

Donderdagochtend 25 augustus, ergens tussen 5 en 6.

We staan stil op een rodoviaria met tankstation. Het is nog donker, maar in de verte sluimert de ochtendschemering. Dan is het dus nog voor zessen bedenk ik. Kai is inmiddels ook ontwaakt en beklaagt zich ook over de airco. Als hij zich daar druk over kan maken, dan zit het met zijn buik voorlopig ook nog wel goed denk ik. Hij merkt droogjes op dat de mensen van Sao Geraldo de bus aan het schoonmaken zijn. Moet ook gebeuren. Als de bus zich weer in beweging zet ontstaat er lichte paniek links van ons. Het Canadees/Schotse stel is geen stel meer. Angela is kennelijk de bus uitgegaan en nog niet terug. Mike snelt naar de buschauffeur en vraagt of hij nog even kan wachten. de chauffeur lacht. We verplaatsen ons alleen van de wasplaats op het rodoviaria terug naar de opstapplaats. Daar blijkt dat de bus inmiddel toch voller zit dan gisteren bij vertrek uit Porto Seguro. Een tiental mensen komen de bus weer in, Angela incluis. De chauffeur doet vervolgens een telling alvorens hij weer vertrekt. Keurig geregeld dat busvervoer in Brazilie.

Donderdagochtend 25 augustus, 8 uur.

De zon is op. We kunnen weer full-color genieten van het uitzicht. Buiten de bebouwde kom zeer fraai, erbinnen toch vaak weer armoe troef. Echte favela's zijn het nog niet, maar het heeft er wel veel van weg. Vele huijes, bijna op elkaar gestapeld, vormen het decor. Op een hardaarden of mischien zelfs wel betonnen ondergrond spelen een stel kinderen een potje voetbal. Blootvoets welteverstaan. Ik moet denken aan de verhalen over Romario en Ronaldo. Die zouden ook zo van zo'n veldje zijn geplukt en uiteindelijk de beste voetballers ter wereld worden. Als je af en toe ziet wat een gemiddelde Braziliaan met een bal kan, zouden hier zomaar de sterren van morgen kunnen ronddribbelen. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Nog drie uurtjes en we zijn in Rio. Het voelt als 30 minuten.

Bom dia!