Salvador de Bahia

Salvador: stad van muziek, cultuur en door drugs en armoede aangewakkerde criminaliteit.

Bij aankomst op de luchthaven merk je meteen dat je 2500 km noordwaards gereisd bent. De warmte valt als een warme deken over je schouders. Vestjes gaan uit en spaghettibandjes en t-shirts komen meteen tevoorschijn.
Vanuit de lucht hebben we al een stukje Salvador kunnen zien. Veel gedateerde hoogbouw en gestapelde minihuisjes. Van een afstand wederom schilderachtig, van dichtbij vast niet veel meer dan een verzameling hutjemutje-hutten.

Op zoek naar de bus die ons voor 3 Reails naar het stadscentrum moet brengen. De Rough Guide heeft ons van de nodige tips en informatie voorzien. De belangrijkste: ga 's avonds liever niet te voet op pad. Het komt daardoor heel goed uit dat we ons twee uur verkeken hebben op onze aankomsttijd en al om 15u i.p.v. 17u landen.
De omnibus die ons naar de stad brengt rijdt helemaal om door Ondina en Barra, de strandwijken van Salvador. In de bus zitten op nog een enkele backpacktoerist na uitsluitend Brazilianen. Salvador kent veel Afrikaanse invloeden doordat het tijdens de tijd van de slavenhandel de belangrijkste aankomstplaats van slaven was. Het is daarom ook dat je hier voornamelijk 'gekleurde' Brazilianen tegenkomt.

De busrit duurt lang en geeft ons alvast een klein beetje een beeld van Salvador en met name de stranden. Het is er druk en er klinkt veel muziek. De mensen staan veel in groepjes bij elkaar en de mannen proberen met hun (vaak getattoeerde) macho torso's indruk te maken op de schaars geklede (en ook vaak getattoeerde) dames die pronken met hun vrouwelijkheid. Echter valt ons ook meteen op dat grote delen van de stad meer weg hebben van een ghetto dan van een bruisende badplaats.

De zon zakt inmiddels langzaam achter de horizon. Dit al rond half zes. Het is dus snel donker. Als we de bus uitstappen met onze backpack op de rug in de nabijheid van het centraal gelegen Praca da Se komen er meteen mensen op ons af om te vragen of we nog een 'Pousada' of herberg zoeken. Dat doen we inderdaad, maar we weten al welke, dus behalve het wijzen van de weg kunnen al deze
jongetjes, want dat zijn het, tot hun teleurstelling niets voor ons doen. Op straat is het een drukte van belang. De mensen zijn vrolijk, lachen, dansen op muziek. De sfeer is heel anders dan die een dag eerder in Curitiba.

De herberg die we vinden ligt midden in het culturele- en uitgaanshart van Salvador: Pelourinho. Heerlijke samba muziek (Segura of Batida uit Maastricht zijn er niets bij vergeleken) klinkt door de straten en is duidelijk hoorbaar, ook op onze kamer. De mensen in de herberg zijn erg vriendelijk en je kunt er tegen een zachte prijs eten en drinken. Dit in tegenstelling tot de rest van het centrum, waar het gewoon duurder is dan op veel plaatsen in Europa. De eerste avond eten we op straat bij een tentje met livemuziek. De pasta die we om prijstechnische redenen bestellen lijkt nergens op maar de sfeer vergoedt veel.
Wat wel redelijk vervelend en confronterend is, zijn de zwerfkinderen. Het is erg dat kinderen op straat moeten leven en bedelen om geld of eten. Uit Parijs ben ik wel wat gewend en ook hier in Brazilie hebben we al het een en ander gezien. maar de straatkinderen hier raken je aan, klampen zich aan je vast en zijn erg opdringerig en zelfs brutaal. Je moet ze echt bijna van je af schreeuwen of duwen, anders komt de boodschap niet aan. Je kunt het ze bijna niet kwalijk nemen, maar ik had toch een ander idee bij lekker uiteten.

Tijdens het ontbijt de dag erna proberen we alles wat staat uitgestald. Het is vooral zoetigheid en veel fruit als (water)meloen en papaya. De sapjes die er staan zijn niet meteen te herkennen. Het rode spul lijkt op iets met aardbeien maar is redelijk smakeloos. Een attente man aan de tafel naast ons adviseert om er suiker in te doen. Meteen er achteraan vraagt hij of we weten wat het is. "iets met aardbeien" aarzel ik. Hij moet lachen. Hoe kom ik daar nu weer bij? Hij weet het ook niet, maar aardbeien zijn het niet. Wel komen we gezamenlijk tot de conclusie dat het spul niet heel erg lekker is. Vervolgens raken we met z'n drieen aan de praat. Kai vertelt over Waarbenjij en zijn werk, ik over het mijne en hij dat hij belastingadviseur is. Na het ontbijt stellen we ons aan elkaar voor. Guido komt uit Padova, Italie, en woont tegenwoordig in Rome. hij is samen met goede vriendin Claudia op reis. Het blijkt dat ze ook in Thailand en Laos zijn geweest wat Kai meteen weer gespreksstof oplevert. Eigenlijk klikt het vanaf de eerste seconde en het verbaast ons dan ook niets dat we uiteindelijk met z'n vieren op pad gaan. We bezoeken de kerkjes van Salvador, de grote overdekte markt en slenteren gezellig door de stad, die overdag een stuk aangenamer oogt dan 's avonds.
Guido is een Italiaanse clown met humor en charme. Als we 's middags op een terras wat eten en er komen twee meiden een beetje aarzelend kijken of ze het tentje wat vinden roept hij op ze en nodigt ze uit aan te schuiven. Ze gaan er waarempel op in en uiteindelijk zitten we met z'n zessen gezellig te eten, drinken en kletsen. De dames komen uit Duitsland (Dortmund) en Israel. Libby is haar stem kwijt omdat ze de avond ervoor iets te fel discussie heeft gevoerd over het conflict tussen Israel en de Palestijnen. Olga heeft 'opeens' een koortslip en zegt niet te weten waar dat van komt. Dat nemen we uiteraard van haar aan, maar we hadden toch wel ook een donkergrijs vermoeden. We spreken af 's avonds wat te gaan drinken in Barra, waar zij hun hostel hebben.

Met Guido en Claudia gaan we die middag nog naar een van de bekendste kerkjes 'van heel Brazilie' volgens de Lonely Planet van Claudia. Het valt allemaal wat tegen. met name Guido beklaagt zich er over. Is het dit? Een Italiaan is uiteraard iets anders gewend als het op kerken aan komt.

Die middag was het drukkend warm en heeft het zelfs even geregend. We besloten terug te gaan naar het hostel en daar een kaartje te leggen. We spelen Ligretto (bedankt voor de tip Maud). Guido wordt aardig fanatiek en de Catzo's en Fafanculo's vliegen fluisterend over de tafel. Claudia is eerst even gaan rusten maar schuift later aan en blijkt het spel aardig snel onder de knie te krijgen. Na een poosje staan Olga en Libby voor de deur. Ze vragen of we toevallig van kroeg naar kroeg hoppen. We antwoorden dat dit ons hostel was waarna ze weer even aanschuiven. Ze hebben inmiddels gezeldschap van vriend Rafael, een vriendelijke local. We kletsen een eind weg over Italie, Brazilie, Nederland, israel, films en de geneugten van het leven. Alles onder het genot van een glas bier.

's Avonds gaan we met de taxi richting de bar waar we met Olga en Libby hebben afgesproken. Stappen wordt 'm niet op maandagavond, maar er werd wel honderduit gekletst. Twee Noorse jongens uit Oslo en local Rafael waren er ook bij. Peter uit Oslo vertelt dat hij in Rio woont en al eens overvallen is: met een AK47 op z'n neus een auto ingetrokken. Hij doet er opvallend luchtig over. Het hoort erbij in Brazilie. Rafael vervolgens bevestigt de verhalen uit onze reisgids. Ga nooit of te nimmer te voet op pad buiten het stadcentrum. "Stay in the ligt, wherever you go" Als je toch die kanten op gaat dan mag je blij zijn als je 'slechts' beroofd wordt. De kans is volgens hem groot dat je het er niet levend vanaf brengt. Op de weg terug naar huis concluderen we dat het inderdaad geen frisse bedoeling is. Gelukkig is het in ons hostel en haar omgeving prima toeven en zijn de mensen daar meer dan vriendelijk.

De dag erna vertrekken we per boot naar Morro de Sao Paulo. Een eiland voor de kust ten zuiden van Salvador waar we nu al twee dagen verblijven. Heerlijk relaxen op het strand in de Braziliaanse zon. We zetten onze reis voort in het gezellige Italiaanse gezeldschap van Guido en Claudia waar we nu inmiddels al drie volle dagen mee optrekken!

Kai schrijft over Morro. Je vindt onze gezamenlijke verhalen in de groep Brasileiros. Het linkje staat bovenaan deze pagina.

Liefs en een Braziliaanse groet,

Bo

Ciao ciao