Welcome to the Joe-Es-Ee

Daar zitten we dan. Een kist vol Nederlanders, Amerikanen en wat exoten. De vlucht is zowat uitverkocht dus het is behoorlijk vol. Beetje jammer dat ze de motoren niet gestart krijgen en we nu al een uur wachten op de komst van 'een karretje' dat ons voorziet van de luchttoevoer die nodig is om de motoren aan de praat te krijgen. De airco is er kennelijk ook mee gestopt want het wordt opeens ook bloedheet. Ik waan me plotsklaps dan ook op weg naar een tropisch oord in plaats van naar winters USA en Canada.

Na een dik uur is het euvel verholpen en kunnen we de lucht in. De vlucht verloopt rustig en de service is goed. Hugo en ik proosten met het eerste biertje, proberen wat te slapen en kijken naar saaie films. Sanne zit ergens anders overigens. Op het vliegveld vertelt ze dat ze de hele weg heeft geslapen. Ik kan me er iets bij voorstellen: woensdag vertrokken uit Dallas (nog een tijdzone verder dan NY) naar Nederland en nu weer terug. Het voordeel voor haar is wel dat ze nu geen last van een jetlag lijkt te hebben. Ze slaapt namelijk nog als een marmotje terwijl ik al sinds vier uur (tien uur in Nederland) wakker lig en maar begonnen ben met dit verslagje.

Bij aankomst horen en zien we overigens het vreselijke drama dat zich op een basisschool in een stadje in de staat Connecticut heeft afgespeeld. Het nieuws is te zien op grote tv-schermen. Ook dat is helaas Amerika.

Na wat stoeien met de douanebeambte (met name Sanne moet flink wat moeite doen om uit te leggen waarom ze voor één dag terug naar Nederland is geweest) halen we ons koffer op en reizen per monorail naar onze 'car rental'. We hebben een auto gereserveerd voor 800 dollar maar moeten na toevoeging van alle verzekeringen, belastingen en een extra bestuurder bijna het dubbele betalen. Het zij zo. We krijgen er een, voor Nederlandse begrippen, gigantische auto voor terug en mogen er zo mee naar Canada. Dat laatste is lang niet altijd het geval en was voor ons dus een belangrijke voorwaarde. In 'onze' witte 4x4 Jeep vertrekken we richting hotel. Onder deskundige begeleiding van Nick "nao-zeshongerd-maeter-links-aanhaaie" Stoks zijn we er binnen tien minuten. Nick en Maud hebben ons hun TomTom geleend, waarvoor 1000 maal dank(!), en Nick heeft zich ooit de moeite genomen om zelf alles in te spreken. Sanne en Hugo spreken over drie weken dus vloeiend Remunjs.

In het hotel proosten we op de vakantie, eten we een American pizza en chickenwings en vallen om tien uur tevreden in slaap. Nu is het inmiddels bijna half zes en ik ben dus klaar wakker: welkom in Amerika, welkom Jetlag.

Vandaag rijden we door naar Niagara. Een trip van zo'n zeven uur. Ik zal zo nu en dan weer wat schrijven en foto's toevoegen waar mogelijk. Voor nu een
lieve groet uit de Joe Es of Ee.

Bye!