London, Listowel & De Vries Family

Zondagavond 23 december. Iedereen is naar de kerstviering in de kerk. Het biedt mij de gelegenheid om weer even een reisverslag te maken. Ik heb er over getwijfeld om mee te gaan. Uit beleefdheid. Toch deed ik het niet. Vanochtend waren we er al vroeg uit omdat de De Vriesjes elke zondag om 10 uur naar de kerk gaan. We bevinden ons hier in een omgeving waar het geloof - in verschillende gradaties - absoluut nog een belangrijke plaats in het leven van de mensen inneemt. Zo wordt er bij Keith thuis bij iedere maaltijd zowel vooraf als achteraf gebeden en 's avonds wordt er een stukje voorgelezen uit de bijbel. Als ongelovige hond is het best apart om daar tussen te zitten. Ik vind het altijd heel boeiend om te zien hoe mensen hun vertrouwen, steun, liefde en toewijding uit hun geloof halen. Iets dat voor mij niet bestaat. Laat ik voorop stellen dat ik er helemaal geen problemen mee heb. Na de dienst van vanochtend heb ik mijn portie voor de komende tijd wel weer gehad. Het maakt dat ik nu fijn een update kan maken over de laatste paar dagen in prachtig Canada bij een hele fijne familie en met ontzettend leuke mensen.

Na ons vertrek uit Toronto zijn we naar London, Ontario gereisd om een paar dagen in het appartement dat Keith daar huurt te verblijven. Een ritje van iets meer dan twee uur. Keith volgt daar aan de universiteit een leraren opleiding. Hij wil ons graag laten zien hoe zijn campus eruit ziet en waar hij nu woont. Het is voor ons bovendien een goedkoop logeeradres, want gratis!

Het appartementje is klein maar gezellig. Leuk om te zien dat de foto - gemaakt tijdens carnaval afgelopen februari - van Hugo, Keith en mij een prominente plek heeft in de woonkamer. Het appartement is als het ware geplaatst boven op het huis van de verhuurder. de opgang is naast het huis en volledig betimmerd met beukenkleurig hout. Het geeft een chalet-achtig gevoel als je naar boven loopt. De huizen zijn hier sowieso eigenlijk allemaal van hout. Al het steen dat je ziet is voor de sier maar heeft bouwtechnisch bijna geen functie als ik Keith moet geloven - en dat doe ik. Wat hier overal opvalt, en dat zal de wat meer gelouterde Noord-Amerika-ganger vast bekend in de oren klinken, is de ruimte. Er is zo ontzettend veel plaats. Bijna ieder huis is vrijstaand. Je vraagt je bijna af of rijtjeshuis hier überhaupt in het woordenboek staat. Dit en ook de bouwstijl en inrichting van de huizen hier doet me overigens enorm denken aan het computer spelletje 'the sims' dat we een jaar of dertien geleden helemaal grijs gespeeld hebben. Hoewel Canada een ander land is dan de VS - je tankt liters in plaats van gallons, je rijdt kilometers in plaats van mijlen en het Britse Koningshuis neemt hier nog steeds een redelijk prominente plek in - lijken de twee landen toch ook wel heel veel op elkaar.

Keith neemt me woensdagochtend mee naar de sportschool van de universiteit. Ook zoiets typisch Amerikaans natuurlijk. Sport en school (universiteit) gaan hier samen als zout en peper. Iedere universiteit heeft zijn eigen sportfaciliteiten en bijbehorende teams. Het is me nog niet helemaal duidelijk hoe het precies in zijn werk gaat, maar er is in ieder geval een onderlinge competitie tussen de universiteiten. Soms ook grensoverschrijdend volgens mij. We gaan in ieder geval naar een gigantisch complex met zwembad en ijsbaan. De sportschool is gigantisch. Voor 9 dollar mag ik naar binnen en kan ik me een uurtje uitleven. Normaal doe ik dat langer, maar Keith is vrij snel klaar en ik wil hem (en ook de achtergebleven Sanne en Hugo) niet al te lang laten wachten dus doe ik een ingekorte versie van mijn normale rondje. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit en verwonder ik me over de grootte van het complex.

In London houden we het verder rustig. De stad doet een beetje dorps aan terwijl het met zijn ruim 300 duizend inwoners - voor Nederlandse begrippen - toch best een grote stad mag worden genoemd. We maken kennis met Krysta en Steven, vrienden van Keith. Woensdagavond hebben we plezier met een spelletje Kings en de daarbij behorende drankjes. Omdat we niet op stap gaan en er ook niet voldoende bier is om er een groot zuipfestijn van te maken loopt dit anders zo dolle spelletje redelijk rustig af. Krysta heeft de smaak echter goed te pakken. Ze drinkt dan ook gin-tonic in plaats van bier. We brengen nog een kort bezoek aan een lokale bar waar karaoke zou moeten zijn. Dit blijkt echter niet het geval en al vrij snel haken we af en gaan op tijd naar bed.

Nadat we de dag erna een beeldige - door Krysta verzorgde - lunch achter de kiezen hebben gaan we alweer door richting het ouderlijk huis van Keith. In het iets noordelijker gelegen landelijke Listowel. Hier zullen we - behoudens een uitstapje naar studentenstad Kitchener - tot Tweede Kerstdag blijven.

Het huis van de familie De Vries is gelegen even buiten de stad. Keith’s vader Alfred is aannemer/huizenbouwer en een begrip in de omgeving. Uiteraard hebben ze hun eigen huis ook zelf gebouwd. Het is een gigantisch huis op wederom typisch Amerikaanse wijze. We krijgen een warm welkom Van Keith's moeder, Joanna. Speciaal met koekjes, chocola, oer-Hollandse banketstaaf en warme choco met slagroom. Speciaal voor onze komst hebben de De Vriesjes een heuse trailer aangeschaft waar Hugo en ik in kunnen slapen. Hoewel het huis naar mijn idee groot genoeg is om ons op een luchtbedje in de (prima bewoonbare) kelder te laten slapen vonden ze het kennelijk toch prettiger om ons een soort eigen plekje te geven. Het tekent de familie. Het zijn hele lieve, zorgzame, oprecht geïnteresseerde mensen. In de loop van de middag komen Cameron (broertje van Keith), Anna (exchange student uit Ecuador), Kelly (zusje van Keith) en Pa De Vries binnen. Het blijkt een heerlijk gezin en ik kijk er naar uit om hier de Kerstdagen door te brengen.

Na een gezellig en lekker avondmaal verplaatsen we ons met zijn allen richting ijshal voor onze eerste curling ervaring. Speciaal voor ons verzorgd door vrienden van de Familie Brian en Sharon. Toen we besloten om deze reis te maken stond curling meteen bovenaan ons to-do-lijstje. Al sinds de spelen van 1998 heb ik het al een keer willen doen. Omdat we in Nederland nou niet echt in-to curling zijn is het er nooit van gekomen. Toen we Keith vroegen naar de mogelijkheid om ergens te curlen bleek hij een tante te hebben die daar bijzonder bedreven in is. We worden in teams opgedeeld en gaan aan de slag. Het blijkt nog niet zo makkelijk. Er zijn drie type spelers in curling. Allereerst is er de 'skip' die aanwijzingen geeft waar de steen naartoe moet. Dan heb je de 'sweepers'. Dat zijn de spelers die als een malle voor de steen uit vegen. Dat vegen zorgt ervoor dat de steen verder door kan glijden (wrijving smelt het ijs en het laagje water dat daardoor ontstaat versnelt de steen). Als laatste - en leukste - heb je de 'shooter'. De speler die de steen richting overkant mikt. Om alles goed en veilig te laten verlopen krijg je een 'slider' aan de ene voet en een 'slipper' aan de andere. De eerste zorgt ervoor dat je kunt glijden over het ijs, de tweede is bedoeld om de grip te vergroten. Iedereen heeft ook een 'broom' - bezem - om mee te sweepen. Iedere speler voert dus ook alle rollen uit. Het schieten is het moeilijkst. Allereerst moet je ervoor zorgen dat je in balans blijft. Vervolgens moet je jezelf voldoende snelheid meegeven om de steen vooruit te glijden. Dit doe je met een been. Vervolgens is het zaak dat je de steen voldoende - maar niet te veel - snelheid meegeeft en de juiste 'curl' of krul. Daar komt de naam dus ook vandaan. Het is de kunst om juist als het veld vol en geblokkeerd ligt met stenen van jezelf en je tegenstander, de steen zo te glijden dat hij met het effect dat je hem mee geeft op plaatsen terecht komt waar hij in een rechte lijn nooit zou kunnen komen: Curling. Het begin is stroef, maar na een poosje gaat het steeds beter. We spelen tot een uurtje of negen en maken daarna plaats voor de profi's. Onder het genot van een hapje en een drankje spelen we nog een spelletje waarna we richting huis gaan. Onze eerste nacht in de trailer bevalt prima. Alleen zaak ervoor te zorgen dat je 's nachts niet in -5 naar het toilet moet strompelen...

De dag erna ga ik met Anna en Joanna richting sportschool in Listowel. Ik wordt geïntroduceerd als de guest from holland. De eerste keer is voor niks dus ik hoef niet te betalen. Het is er kleiner dan de sportschool van eerder deze week, maar ze hebben alles wat ik nodig heb dus ik leef me weer een uurtje uit. Dat is ook wel nodig met al het lekkers dat we hier toegestopt krijgen. We eten tot wel drie keer per dag en krijgen tussendoor heel veel lekkers te snacken. We komen in ieder geval niets tekort. ’s Avonds verplaatsen we richting Kitchener waar Laura met drie vriendinnen woont. Laura kennen we van haar bezoek aan Keith in Den Haag. We hebben samen koninginnenacht en -dag gevierd. Kitchener is een grote studentenstad iets noordelijker gelegen dan Listowel. We maken weer kennis met een heleboel nieuwe mensen en het wordt een heel gezellig feestje. Eerst thuis, later in de stad. We spelen (drank)spelletjes en – ik weet niet wie het bedacht heeft – gaan zelfs even aan de chatroulette. Voor de mensen die daar niet zo in thuis zijn: je zet je webcam aan en gaat cammen/chatten met willekeurige mensen. Opvallend hoeveel viespeuken er uit Nederland komen(!)… We worden meegenomen naar een bar die Phil’s heet. Vanwege de staat waarin de zaak verkeerd noemen ze het hier ‘dirty’ Phil’s. Op het ergste voorbereid gaan we naar binnen. Het blijkt alles mee te vallen. Het is er kennelijk (hard)rock avond. Hoewel niet zo mijn muziek, is het gezellig en hebben we plezier. Na een poosje ben ik echter blij dat we naar een andere tent gaan met wat meer dansbare muziek. Buiten nemen we opnieuw de taxi (voor 500 meter…). We lachen om een shoarmatent omdat ze hier shoarma kennelijk als shawerma schrijven. De Starlight ziet er een stuk verzorgder uit en de muziek is er beter. Het ontbreekt er echter aan publiek. Omdat we met een groep zijn die groot genoeg is en omdat het nog maar een uurtje tot ‘sluit’ is besluiten we te blijven. We hebben de tent voor ons alleen en dansen tot de dj – type rocker met punt baard – roept dat hij de laatste plaat gaat draaien. Het is dan kwart voor twee, dus voor Nederlandse begrippen vroeg. We houden het voor gezien en gaan wederom per taxi op huis aan.

’s Zaterdags gaan we met Keith mee naar een familiefeest/pre-kerstborrel in Cambridge. In een werkelijk gigantisch huis maken we kennis met een groot deel van Keith’s familie. Het is zijn familie van vaders kant, waar ze met 14 kinderen waren. Tel daar nog eens 26 kleinkinderen plus aanhang bij op en je hebt een idee hoeveel mensen er waren. Omdat zoveel mensen op een avond wat veel is om te onthouden verontschuldigen we ons bij voorbaat dat het zomaar zo zou kunnen zijn dat we namen vergeten. Vijf minuten na binnenkomst heb ik een lamme hand van het handen schudden. Ik stel me per ongeluk ook voor aan Anna, die we natuurlijk al van bij Keith thuis kende. Ze heeft zich echter behoorlijk opgedirkt en is van een meisje veranderd in een nette jongedame. Op het moment dat ik haar de hand schud en mezelf voorstel zie ik opeens dat het Anna is. Dit tot grote hilariteit van Keith’s moeder Joanna, zusje Kelly, Sanne, Hugo en Anna zelf. We maken ook kennis met oma De Vries – grootouders noemen ze hier gewoon opa en oma. Oma De Vries is 86 en een echt omaatje. Ze is nog erg vief en zeker ook in voor een geintje. Als we afscheid nemen fluistert ze in mijn oor dat Keith een ‘haircut’ nodig heeft. Op de weg terug in de auto geef ik de boodschap door. Keith lacht en zegt dat ze dat altijd zegt. Hij trekt zich er kennelijk niets van aan.

Inmiddels is het maandagavond, kerstavond. In Nederland zijn de kadootjes wellicht al uitgepakt of zitten mensen rond dit tijdstip in de nachtmis. Hier zijn de voorbereidingen in volle gang. De pakjes liggen onder de boom, de fondue wordt voorbereid en de spelregels voor het dobbelspel dat we vanavond gaan doen worden doorgenomen en (bij)bedacht. Het is een gezellige boel. Ik voel me hier thuis en dat is natuurlijk niet in de laatste plaats vanwege de manier waarop we hier zijn ontvangen. Zowel bij Keith thuis als bij zijn vrienden heb ik stuk voor stuk het gevoel gehad dat ze het leuk vonden om kennis te maken. Ik ervaar een enorme warmte en oprechte interesse in wat we doen en wie we zijn. Verschillen zijn klein en toch ook groot, maar uiteindelijk komt alles samen. Ik houd er een echt kerstgevoel aan over.

Ik wil van deze gelegenheid dan ook gebruik maken om iedereen in Nederland een hele fijne, zalige kerst toe te wensen.

Wij genieten nog twee dagen van de familie De Vries en hun gezelligheid. Daarna gaan we ‘back on track’ richting Washington waar we het Capitool zullen bezoeken en naar een basketbalwedstrijd van de Washington Wizards – tegen Orlando Magic – gaan.

Liefs en tot snel!

Bo