Road trip, Niagara Falls en weerzien met Keith
Door: Bo
17 December 2012 | Canada, Niagara Falls
Na een, aldus, kort eerste nachtje lepeltje-lepeltje met Hugo - een queensize bed blijkt echt te klein voor mij - zijn we op tijd uit de veren.
We hebben een rit van zo'n 700 km voor de boeg en zouden het liefst nog voor het donker in Amerikaans Niagara zijn om de watervallen van die kant te bekijken. We scoren voor vertrek onze eerste dollars cash, een bagel met cream cheese en een koffie of thee. De koffie blijkt niet te pruimen, de bagel is prima. Eerste stop is bij de Radioshack in Newark, waar we een audiokabeltje scoren zodat we muziek kunnen streamen van iPods en telefoons. Dat eerste ritje heeft nog wel wat spreekwoordelijke voetjes in de aarde. Volgens tomtom Nick is het tien minuutjes rijden, in werkelijkheid duurt het minimaal het dubbele. De Amerikanen hebben er volgens mij een uitdaging van gemaakt om de Belgen te overtreffen met rare, onoverzichtelijke verkeerssituaties op de knooppunten van de snelweg. Dubbele afslagen, afslagen op afslagen, veel te korte in-/uitvoegstroken en bovendien - en dat maakte het het lastigst - heel veel van dat alles op heel erg korte afstanden. Het was onvermijdelijk, hoe zeer Nick ook zijn best heeft gedaan, we reden natuurlijk verkeerd. Sanne en Hugo weten dat uiteindelijk aan hun gebrekkige Limburgs en schakelde de hulp in van Bram, de standaard Nederlandse stem. Ik weet wel beter natuurlijk - het ging ook bijna wéér fout op precies hetzelfde punt - maar vond het wel prima. Newark is verder niet echt de moeite van het beschrijven waard. Voorstad van New York, veel industrie. Bij de Radioshack had ik me een soort Media Markt-achtige setting voorgesteld. In werkelijkheid was het slechts een kleine electronicazaak. Er zullen vast grotere vestigingen zijn die de vergelijking wel aankunnen.
Onderweg over de grote, brede Amerikaanse highway genieten we van wijdse uitzichten, het heuvel- soms zelfs bergachtige landschap en typisch Amerikaanse dingen. Boerderijen met gigantische graansilo's, soms met koeienvelopdruk. De onvermijdelijke trucks: gigantische bakbeesten in alle kleuren van de regenboog. En natuurlijk de wegrestaurants. We maken één stop bij een Subway waar in één klap weer een heleboel stereotypen leken te worden bevestigd. Veel te dikke, lelijke bediende in een wat triestige sfeer. Ik waande me even in een willekeurige Amerikaanse film. Gelukkig was ze wel heel vriendelijk...
De weg naar Niagara verloopt verder zonder noemenswaardige problemen. Op de weg is het rustig. Waar ik me in eerste instantie heb verbaasd over het feit dat je hier rechts mag inhalen en onbeperkt links mag blijven rijden, zie ik daar nu wel de voordelen van in. Het scheelt namelijk een hele hoop gestress dat je niet zo snel mogelijk zo rechts mogelijk moet rijden om maar plaats te maken voor achteropkomend sneller verkeer. Die rijden je aan de rechterkant wel voorbij.
's Middags krijgen we bericht van Keith. Die is al in Canadees Niagara en heeft de parkeerkaart en onze sleutels bij de receptie laten klaarleggen. Wij moeten eerst nog de watervallen aan Amerikaanse zijde bekijken. Dit lukt ons jammer genoeg niet voor schemering en duisternis. Toch is de belevenis intens. Het geluid van het wassende en vallende water doet me uiteraard terugdenken aan Iguazu in Argentinië alweer anderhalf jaar geleden. Het is overweldigend. Ze hebben er hier met schijnwerpers bovendien voor gezorgd dat het ook 's avond de moeite van het bekijken waard is. We lopen een rondje door het park en bekijken de kleinere waterval en de gigantische zogenoemde Horse shoe fall. Deze laatste loopt inderdaad in een halve cirkel, hoefijzervormig. We maken een paar indrukwekkende foto's en gaan vervolgens richting grens. Daar komen we zonder noemenswaardige problemen doorheen, al is Sanne lichtelijk teleurgesteld dat ze geen stempel krijgt. Hugo en ik krijgen er wel een maar zijn hier dan weer wat teleurgesteld over. Cirkel, datum, pass... net als de Amerikaanse overigens veel minder groots dan je zou verwachten.
Bij het hotel aangekomen zien we Keith voor het eerst sinds de zomer weer. Het is een warm welkom. We springen als kleine kinderen op de - dit keer kingsize - bedden en rennen in het rond op onze gigantische hotelkamer. Het is een vrolijke bedoeling. Na een goed avondmaal bij een steakhouse, een zelfgekocht biertje in het hotel en een korte avond stappen in een club gaan we moe maar wederom voldaan slapen.
's Zondags ontbijten we in het hotel. Ik neem pannekoeken met bacon. De pannekoeken zijn lekker dik en smaken naar meer. Ze doen me denken aan die van oma vroeger. Dik en machtig, heerlijk!
's Middags gaan we Niagara in. Eerst naar de watervallen. In het donker hadden we een avond eerder natuurlijk al een kleine sneak preview gehad, maar bij daglicht zie je pas goed hoe groot ze zijn. In het kader van beelden zeggen meer dan 1000 woorden: check de foto's. De vergelijking met Iguazu doemt weer op. Groot verschil is het feit dat Iguazu is gelegen in een gigantisch nationaal park en Niagara gewoon een stad is. Vanwege de vele hotels, een gigantisch casino en een heuse 'strip' wordt het ook wel klein Las Vegas genoemd. Vanaf de Amerikaanse zijde was dat al goed waar te nemen. Veel (kermis) verlichting in alle kleuren van de regenboog. Het maakt de watervallen niet minder mooi. Via een ondergrondse gang kun je tot heel dichtbij komen. Als de zon doorbreekt hebben we een prachtig uitzicht met regenboog en 1 miljoen badkuipen water per minuut...
We sluiten de dag af met een bezoek aan de Sylon tower. Een gigantische toren die na zonsondergang wordt verlicht in allerlei kleuren. Keith heeft het hotel met een Groupon geregeld. Bij de deal zat ook een coupon voor korting in het restairant bovenin die toren én gratis toegang tot het uitkijkdek. Uiteraard zit op die locatie geen restaurant van het type eetcafé. Omdat we geen zin hebben om de hoofdprijs te betalen voor ons avondeten besluiten we om niet te dineren. Daarbij is er echter één probleem: je mag pas door naar boven als je gegeten hebt. We wagen de gok te doen alsof onze neus bloedt. De liftbediening is echter onverbiddelijk en streng: access to the deck only after dinner. Daar zijn we dan vet mee. We worden met nog drie andere stelletjes bij het restaurant uiy de lift gedirigeerd. Het restaurant ziet eruit als ware het er een met sterren. Alles tot in de puntjes verzorgd. Hier gaan we alleen voor het voorgerecht al 30 dollar betalen. Gelukkig moeten we even wachten in de rij. Dat biedt de gelegenheid om via het trappenhuis alsnog weg te glippen naar boven. We lopen één voor één via een gangetje zo rustig, onopvallend en onwetend mogelijk richting deur. Als de deur achter ons dichtvalt trekken we een sprintje naar boven en hopen we dat er niemand achter ons aankomt. Het voelt even alsof ik weer 15 ben. Niemand merkt ons op en we hebben ons uitzicht voor niks. We eten die avond pizza van de domino's en drinken Canadees bier van de Beer shop. Lekker en goedkoop!
We hebben een rit van zo'n 700 km voor de boeg en zouden het liefst nog voor het donker in Amerikaans Niagara zijn om de watervallen van die kant te bekijken. We scoren voor vertrek onze eerste dollars cash, een bagel met cream cheese en een koffie of thee. De koffie blijkt niet te pruimen, de bagel is prima. Eerste stop is bij de Radioshack in Newark, waar we een audiokabeltje scoren zodat we muziek kunnen streamen van iPods en telefoons. Dat eerste ritje heeft nog wel wat spreekwoordelijke voetjes in de aarde. Volgens tomtom Nick is het tien minuutjes rijden, in werkelijkheid duurt het minimaal het dubbele. De Amerikanen hebben er volgens mij een uitdaging van gemaakt om de Belgen te overtreffen met rare, onoverzichtelijke verkeerssituaties op de knooppunten van de snelweg. Dubbele afslagen, afslagen op afslagen, veel te korte in-/uitvoegstroken en bovendien - en dat maakte het het lastigst - heel veel van dat alles op heel erg korte afstanden. Het was onvermijdelijk, hoe zeer Nick ook zijn best heeft gedaan, we reden natuurlijk verkeerd. Sanne en Hugo weten dat uiteindelijk aan hun gebrekkige Limburgs en schakelde de hulp in van Bram, de standaard Nederlandse stem. Ik weet wel beter natuurlijk - het ging ook bijna wéér fout op precies hetzelfde punt - maar vond het wel prima. Newark is verder niet echt de moeite van het beschrijven waard. Voorstad van New York, veel industrie. Bij de Radioshack had ik me een soort Media Markt-achtige setting voorgesteld. In werkelijkheid was het slechts een kleine electronicazaak. Er zullen vast grotere vestigingen zijn die de vergelijking wel aankunnen.
Onderweg over de grote, brede Amerikaanse highway genieten we van wijdse uitzichten, het heuvel- soms zelfs bergachtige landschap en typisch Amerikaanse dingen. Boerderijen met gigantische graansilo's, soms met koeienvelopdruk. De onvermijdelijke trucks: gigantische bakbeesten in alle kleuren van de regenboog. En natuurlijk de wegrestaurants. We maken één stop bij een Subway waar in één klap weer een heleboel stereotypen leken te worden bevestigd. Veel te dikke, lelijke bediende in een wat triestige sfeer. Ik waande me even in een willekeurige Amerikaanse film. Gelukkig was ze wel heel vriendelijk...
De weg naar Niagara verloopt verder zonder noemenswaardige problemen. Op de weg is het rustig. Waar ik me in eerste instantie heb verbaasd over het feit dat je hier rechts mag inhalen en onbeperkt links mag blijven rijden, zie ik daar nu wel de voordelen van in. Het scheelt namelijk een hele hoop gestress dat je niet zo snel mogelijk zo rechts mogelijk moet rijden om maar plaats te maken voor achteropkomend sneller verkeer. Die rijden je aan de rechterkant wel voorbij.
's Middags krijgen we bericht van Keith. Die is al in Canadees Niagara en heeft de parkeerkaart en onze sleutels bij de receptie laten klaarleggen. Wij moeten eerst nog de watervallen aan Amerikaanse zijde bekijken. Dit lukt ons jammer genoeg niet voor schemering en duisternis. Toch is de belevenis intens. Het geluid van het wassende en vallende water doet me uiteraard terugdenken aan Iguazu in Argentinië alweer anderhalf jaar geleden. Het is overweldigend. Ze hebben er hier met schijnwerpers bovendien voor gezorgd dat het ook 's avond de moeite van het bekijken waard is. We lopen een rondje door het park en bekijken de kleinere waterval en de gigantische zogenoemde Horse shoe fall. Deze laatste loopt inderdaad in een halve cirkel, hoefijzervormig. We maken een paar indrukwekkende foto's en gaan vervolgens richting grens. Daar komen we zonder noemenswaardige problemen doorheen, al is Sanne lichtelijk teleurgesteld dat ze geen stempel krijgt. Hugo en ik krijgen er wel een maar zijn hier dan weer wat teleurgesteld over. Cirkel, datum, pass... net als de Amerikaanse overigens veel minder groots dan je zou verwachten.
Bij het hotel aangekomen zien we Keith voor het eerst sinds de zomer weer. Het is een warm welkom. We springen als kleine kinderen op de - dit keer kingsize - bedden en rennen in het rond op onze gigantische hotelkamer. Het is een vrolijke bedoeling. Na een goed avondmaal bij een steakhouse, een zelfgekocht biertje in het hotel en een korte avond stappen in een club gaan we moe maar wederom voldaan slapen.
's Zondags ontbijten we in het hotel. Ik neem pannekoeken met bacon. De pannekoeken zijn lekker dik en smaken naar meer. Ze doen me denken aan die van oma vroeger. Dik en machtig, heerlijk!
's Middags gaan we Niagara in. Eerst naar de watervallen. In het donker hadden we een avond eerder natuurlijk al een kleine sneak preview gehad, maar bij daglicht zie je pas goed hoe groot ze zijn. In het kader van beelden zeggen meer dan 1000 woorden: check de foto's. De vergelijking met Iguazu doemt weer op. Groot verschil is het feit dat Iguazu is gelegen in een gigantisch nationaal park en Niagara gewoon een stad is. Vanwege de vele hotels, een gigantisch casino en een heuse 'strip' wordt het ook wel klein Las Vegas genoemd. Vanaf de Amerikaanse zijde was dat al goed waar te nemen. Veel (kermis) verlichting in alle kleuren van de regenboog. Het maakt de watervallen niet minder mooi. Via een ondergrondse gang kun je tot heel dichtbij komen. Als de zon doorbreekt hebben we een prachtig uitzicht met regenboog en 1 miljoen badkuipen water per minuut...
We sluiten de dag af met een bezoek aan de Sylon tower. Een gigantische toren die na zonsondergang wordt verlicht in allerlei kleuren. Keith heeft het hotel met een Groupon geregeld. Bij de deal zat ook een coupon voor korting in het restairant bovenin die toren én gratis toegang tot het uitkijkdek. Uiteraard zit op die locatie geen restaurant van het type eetcafé. Omdat we geen zin hebben om de hoofdprijs te betalen voor ons avondeten besluiten we om niet te dineren. Daarbij is er echter één probleem: je mag pas door naar boven als je gegeten hebt. We wagen de gok te doen alsof onze neus bloedt. De liftbediening is echter onverbiddelijk en streng: access to the deck only after dinner. Daar zijn we dan vet mee. We worden met nog drie andere stelletjes bij het restaurant uiy de lift gedirigeerd. Het restaurant ziet eruit als ware het er een met sterren. Alles tot in de puntjes verzorgd. Hier gaan we alleen voor het voorgerecht al 30 dollar betalen. Gelukkig moeten we even wachten in de rij. Dat biedt de gelegenheid om via het trappenhuis alsnog weg te glippen naar boven. We lopen één voor één via een gangetje zo rustig, onopvallend en onwetend mogelijk richting deur. Als de deur achter ons dichtvalt trekken we een sprintje naar boven en hopen we dat er niemand achter ons aankomt. Het voelt even alsof ik weer 15 ben. Niemand merkt ons op en we hebben ons uitzicht voor niks. We eten die avond pizza van de domino's en drinken Canadees bier van de Beer shop. Lekker en goedkoop!
-
18 December 2012 - 15:53
Bert:
Hey jongens: fantastisch! Volhouden dit geschrijf, zo kan ik toch volop meegenieten. Veel pret verder. -
18 December 2012 - 17:04
Madeleine :
Hey Bo en de rest!
Wat een leuke en mooie verhalen! Erg leuk om te lezen! Geniet ervan en doe leuke dingen. Ik ben benieuwd naar de volgende story! Have fun!
X Madeleine. -
18 December 2012 - 17:12
Eline:
Echt super gaaf om te lezen! Veel plezier nog en ik ben wel beetje jaloers hoor! Xx -
18 December 2012 - 17:42
Sander:
Hi, how are you today? (y)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
