Toronto - Meeting Paige & Tara, Wineries en Beer

Maandagochtend. Niagara ontwaakt. Ik heb mijn eerste nacht zonder jetlag achtige perikelen achter de rug. Heerlijk, zeker in de bedden van het hotel waar we dit weekend logeerden. Vandaag vertrekken we richting Toronto waar we ruim een dag zullen verblijven. Niet heel lang en zeker niet lang genoeg om de stad echt te leren kennen. Budgettair gezien is het echter niet slecht om bij Keith in London (Ontario) te verblijven en dus doen we slechts een dagje Toronto.

Toronto is maar 120 km vanaf Niagara dus dat biedt de gelegenheid om onderweg een en ander te ondernemen. Sanne wil graag bij een van de talrijke wijngaarden (jazeker, wijngaarden!) een flesje wijn kopen voor de ouders van Keith. Als bedankje dat we met kerst welkom zijn. We besluiten om er dan ook een voor zijn oom en tante te kopen en dit dan namens ons drieën te doen. We kloppen hiervoor aan bij een mooie wijnboerderij in de buurt van Saint Catherines. We worden allerhartelijkst ontvangen door een jongedame die, gezien haar accent, haar roots ongetwijfeld in Engeland heeft liggen. We proeven verschillende wijnen. Een Chardonnay, een Riessling en twee verschillende Pinot noirs. Met name de Pinot bevalt erg goed en we besluiten er een paar flessen van te kopen. We mogen een kijkje nemen achter de schermen en er wordt een foto van ons gemaakt. Mijn eerste kennismaking met Canadese wijn beviel uitstekend. Het stikt in die regio overigens van de wijnboeren. Dat klinkt misschien gek omdat Canada vaak geassocieerd wordt met sneeuw en koude winters, maar het is hier in deze regio gedurende de zomer ook altijd 25 graden of warmer. Prima wijnklimaat dus.

Na de wijn-stop vervolgen we onze weg richting een kleinere waterval in de buurt. Keith kent deze plek en ook de mensen van het wijnhuis vonden het een aanrader. Ze krijgen gelijk. We komen terecht in een bosrijk en heuvelachtiggebied waar een stroompje vredig voortkabbelt tot bij een watermolentje. Daar stort het water zich een meter of tien naar beneden. In niets te vergelijken met de grote Niagara watervallen, maar wel op haar eigen manier prachtig om te zien. We lopen bovenlangs via een bospaadje. Keith wil ons graag mee naar beneden nemen om alles van dichterbij te bekijken. Hiervoor dienen we echter wel halsbrekende toeren uit te halen. De eerste twee plekken waar Keith naar beneden wil - of beter gezegd: al beneden ís - keuren we af. Te steil, te glad. De derde plek wagen we het erop al twijfelt Sanne behoorlijk. Als wij mannen beneden staan kan ze natuurlijk niet meer achterblijven. Met wat hulp van Keith komt ze uiteindelijk ook zonder kleerscheuren beneden. Het stroompje waar we naar kijken is nog geen halve meter diep. 's Zomers is het een geliefde plek onder jongeren om te hangen, af te koelen en biertjes te drinken. Nu heerst er de vredige rust van de herfst die langzaam overgaat in de winter. Kale bomen en geel-bruine bladeren op de grond. Het vormt een mooi plaatje. Keith hopt over stenen en boomstammen van de ene naar de andere kant. Wij wagen ons niet aan dit avontuur. Te glad en glibberig. Na een poosje houden we het voor gezien. De weg terug naar boven is om een of andere reden een stuk gemakkelijker en sneller.

Op weg naar Toronto stoppen we nog een keer bij een Tim Horton's (die vind je hier werkelijk op iedere straathoek) voor thee en donuts om vervolgens in één streep door te rijden naar ons hostel. Toronto is zo'n stad die opeens opdoemt. De CN tower torent natuurlijk boven alle andere gebouwen uit. Tot 2009/2010 was dit het hoogste gebouw ter wereld. Tegenwoordig staat het hoogste gebouw ergens in de Emiraten. Dubai geloof ik. Toronto doet meteen aan als een grote stad. Hoge gebouwen, veel verkeer, trams, bussen. Ik voel me thuis op dit soort plekken. De drukte, het 'leven'. Er gebeurt iets. Altijd, op ieder moment. Dat geeft een totaal andere sensatie dan bijvoorbeeld de watervallen - die ook sensationeel waren.

Die avond lopen we een rondje downtown. We zijn getuige van een op het eerste gezicht ernstige aanrijding van een voetgangster. In no-time zijn politie en paramedics ter plaatse. Uiteraard met klassiek Noord-Amerikaanse toeters en bellen. De vrouw ligt er niet best bij maar blijkt bij bewustzijn en beweegt haar armen. We hopen er maar het beste van.

Keith en Sanne nemen ons vervolgens mee naar Smokes Poutinerie, typisch Canadese eetgelegenheid die zich nog het best laat omschrijven als een luxe frieterie en die vooral populair is in franstalig Quebec. Hoewel je uit tig verschillende varianten kunt kiezen neem ik de traditionele. Gefrituurde aardappel reepjes (ergo: friet) met een jus-saus en mozzarella. Uiteraard neem ik een grote - dat doe ik namelijk altijd. Het zou toch iets te veel van het goede blijken... Het ziet er verdacht veel uit als een patat speciaal. Best een vreemde smaaksensatie als je het dan in je mond stopt.

Na het eten wandelen we terug richting hostel waar we een potje pool spelen. Keith steelt de show met een shot waarbij hij de witte bal over een andere bal heen wipt om vervolgens zijn eigen bal te putten. We begroeten dat met gejoel waar een aantal andere aanwezigen, die verder niet op ons verder niets betekenende spelletje letten, van opkijken. Later die avond zijn we uitgenodigd voor de pubquiz. We schrijven ons in onder de naam 'de Sjóttelsplakke' Limburgs voor 'de vaatdoekjes'. In Den Haag klonk dat al redelijk hilarisch, in Toronto helemaal. Al doet de quizmaster niet heel erg zijn best om het uit te spreken. Hij zegt steeds iets dat fonetisch nog het meest lijkt op 'sjochersjochsjache'. Als hij vervolgens denkt dat we Duits zijn is de grens natuurlijk wel een beetje bereikt. We corrigeren hem en worden voortaan de Dutchies genoemd. We presteren overigens helemaal niks, al maken we dankzij Sanne één ronde helemaal de blits omdat ze alles van en over reality tv blijkt te weten. De ronde daarna worden we gediskwalificeerd wegens ongeoorloofd gebruik van electronische hulpmiddelen. Drie van de vier teams hebben daarover geklaagd en we worden verder uitgesloten van competitie. Dit onder luid gebooooh van de quizmaster die grapt dat we eigenlijk uit het hostel gezet zouden moeten worden. We sluiten de avond af met een potje 'Jenga!' waarna we ons bed opzoeken.

De dag erna heb ik afgesproken met Paige en Tara. Twee meiden die ik drie jaar geleden in Parijs heb leren kennen. Ik ontmoet ze voor een lunch ergens in het noorden van de stad. Daarvoor moet ik wel eerst een half uur reizen met de metro. Ook weer zo'n grote steden fenomeen waar ik kriebels van krijg. Hoe smerig ze af en toe ook kunnen zijn, het draagt bij aan een prettig gevoel van vrijheid. Deze metro is overigens keurig. Het weerzien met Paige en Tara is warm en ontzettend leuk. In een sushirestaurant kletsen we bij en halen herinneringen op. De dames weten nog opzienbarend veel details. Ik kan het me niet meer herinneren, maar kennelijk heb ik ze drie jaar terug verteld wat een ezel is. Dan bedoelde ik uiteraard niet het dier... ze gebruiken het naar eigen zeggen tot op de dag van vandaag nog steeds. Na een uurtje nemen we weer afscheid. Paige moet terug naar werk en Tara heeft een andere afspraak. Ik moet bovendien zorgen dat ik Sanne, Hugo en Keith weer terugvind. Dat laatste lukt gelukkig heel vlot. We bezoeken uiteraard de CN tower waar we een uniek uitzicht over de stad hebben. Het is weliswaar bewolkt, maar de bewolking hangt gelukkig hoog. We kijken uit over Lake Ontario en de stad, maken weer de nodige foto's en dalen weer af.

Buiten willen we eerst naar het Distillery district lopen omdat daar leuke winkeltjes zitten en we nog wat cadeaus voor kerst moeten kopen. Echter wordt onze aandacht getrokken door bierbrouwerij direct tegenover de CN tower. Hij staat in de directe omgeving van allerlei treinwagons en locomotieven. Als we de brouwerij binnenlopen en ons aansluiten bij de juist op dat moment vertrekkende rondleiding blijkt waarom. De brouwerij is gehuisvest in het voormalige Roundhouse. De plek waar ooit treinen voor onderhoud naartoe gebracht werden. Het pand is monumentaal. In Canada betekent dat hetzelfde als in Nederland. Je mag dus niets veranderen aan het oorspronkelijke uiterlijk.

De enthousiaste gids begint met het uitdelen van... juist ja, bier! Het bier komt uit een koelkast die ze Beverly noemen. Beverly komt nooit naar je toe, dus jij moet naar haar toe komen. Op die manier kan iedereen zich even voorstellen. Steam Whistle Brewery bestaat pas een jaar of twaalf. Er wordt uitsluitend Pilsener gebrouwen en het is opgericht door drie kerels. Ze werkten eerst voor een brouwerij die op een zeker moment failliet ging. Al het personeel kwam op straat te staan. De drie mannen besloten toen om zelf een nieuw biermerk te lanceren. Over de naam hoefden ze niet lang na te denken: the three fired guys! Een van de vrouwen van deze drie kerels werkt in de marketing en vond dit geen al te denderende naam, waarop besloten werd iets anders te verzinnen. Daar kwam vervolgens Steam Whistle uit. Het idee dat daarachter schuilt ligt in het verleden. Steam Whistle staat uiteraard voor stoomfluit. Zo'n stoomfluit die vroeger gebruikt werd om begin en einde van de werkdag te markeren. Steam Whistle bier staat voor het geluid van het einde van de werkdag, begin van de vrije avond. Tijd voor een biertje! De rondleiding voert ons door het hele gebouw en laat het hele brouwproces zien. Van de hop en het water tot het bottelproces. Onderweg krijgen we veel uitleg en worden leuke anekdotes verteld. Aan het eind krijgen we nog een biertje waarna we Toronto achter ons laten onze weg vervolgen richting London, Ontario.

We verblijven twee dagen bij Keith waarna we verkassen richting zijn ouders in Listowel, Ontario. Leuk ook weer om jullie reacties te lezen! Tot de volgende update ^^

NB. Steam Whistle bier heeft de smaaktest met verve doorstaan. Het merk oogt fris en het bier smaakt hetzelfde. Helaas exporteren ze (nog) niet. Moet er de komende week dus nog maar even van genieten! :))