Kerst, sneeuw, sneeuwer, sneeuwst(orm)...

Kerst in Canada. Het is voor het eerst dat ik kerst in het buitenland vier realiseer ik me opeens als ik onder de douche sta. Geen (schoon)familie om me heen en in een vreemd land. Drie jaar terug - toen ik in Parijs zat - ben ik op en neer gereisd. Dus ook toen had ik een Nederlandse kerst.

Nu moet ik het doen met Sanne, Hugo en de familie de Vries. Dat voelt overigens heel vertrouwd na alle leuke dingen die we gedaan hebben en de manier waarop ze met ons omgegaan zijn. We fonduen gezellig met zijn negenen op kerstavond. Daarna volgt het fameuze dobbelspel zoals we dat in Nederland ook kennen. We hebben allemaal voor zo'n 50 canadese dollars (40-45 euro) kadootjes gekocht. Aan dichten doen ze hier (gelukkig) niet. Ik eindig met een mooie nieuwe koptelefoon (Philips!). Hugo met de door mij gekochte badschuim en een etimologische scheurkalender. Uiteraard in het Engels. Sanne krijgt het (Amerikaanse) spel 'Apples to Apples'. Hierbij moet je personen, dingen, data/gebeurtenissen matchen met een omschrijvend woord. Je hebt een zevental kaarten in je hand en op tafel ligt steeds een kaart opengedraaid. Bijvoorbeeld: intelligent. Hierbij kies je een van je zeven kaarten die uiteen kunnen lopen van 'de badkamer poetsen' tot 'afstuderen', van China tot de VS en van Albert Einstein tot Jeanne d'Arc. Een persoon kiest steeds de in zijn ogen best passende of grappigste kaart uit. Degene die die kaart heeft ingebracht krijgt dan de kaart die op tafel ligt. In een notendop. We hebben het hier een paar keer gespeeld en ik vond het leuk!

Na het dobbelspel waren er nog de reguliere cadeaus. Een echte Canadese pakjesavond dus. Nou ja, Canadees... eigenlijk deed het heel Nederlands aan. Het ging precies zoals het bij ons ook gaat. Het was hoe dan ook leuk om mee te maken. Hugo en ik hebben nog een Ecuadoriaans armbandje gekregen van Anna die voor de rest allerlei traditioneel Ecuadoriaanse kleding onder de boom had gelegd. Na afloop kijken we gezamenlijk naar Home Alone 2. Daarna gaat iedereen naar bed. Keith zet Diehard nig wel aan maar haakt al vrij snel af. Ik zelf blijf als laatste over en kijk deze ultieme kerstfilm af. Het is half twee 's nachts als ik de lichten uit doe en in mijn bedje kruip. Zalig kerstfeest!

Op kerstochtend is het vroeg dag. Om 10.00 uur start de kerkdienst. Daarvoor moeten de 'stockings' nog van de haard. In de traditionele kerstsokken die boven de haard hangen zitten nog meer cadeautjes. Iedereen heeft zijn eigen sok. Als alles klaar is moeten we ons haasten om op tijd in de kerk te zijn. Dat lukt ternauwernood. Ik ga maar gewoon mee. Deze kerstmis blijkt mee te vallen, want duurt nog geen drie kwartier.

's Middags zijn we uitgenodigd bij oom Bernie en tante Alice en hun kinderen Christine (21), Sid (18) en Scott (15). Samen met oma De Vries gaan we daar kerst vieren. Bernie is kippenboer - daar zit geld in heb ik me laten vertellen. De boerderij ligt in (de buurt van) het plaatsje Dunganon en is omgeven door zeeën van ruimte (veld) en een voormalige dierentuin waar wel nog steeds dieren in staan. Zo zien we onder andere Lama's, Opaka's, berggeiten en volgens Sanne een dier dat 'Elk' heet als we later een wandelingetje maken. Bernie en Alice hebben een giga huis met alles erop en eraan. Buiten kunnen we ons vermaken in de sneeuw op een 4x4 quad. Die gebruiken Cameron, Scott en Sid eerst als trekpaard om iemand op een snowboard voort te trekken. Als wij - Sanne, Keith, Hugo, Christine, Kelly en ik - terugkomen van onze wandeling met de honden door de oude dierentuin, hebben Joanne en Alfred Ecuadoriaanse Anna in wintersportkleding gehesen om haar een stuk te laten snowboarden. Een beetje onwennig staat ze op de plank, maar op een enkele buiteling na gaat het haar verbazingwekkend goed af. De ene keer dat ze valt wordt ze bovendien geholpen door Sid die haar als een echte gentleman helpt op te staan. Anna straalt en lacht. Leuk om te zien. Als ze klaar zijn mogen Hugo en ik een rondje op de 4x4. Hugo gaat eerst. Uiterst voorzichtig - op beperkte snelheid manoeuvreert hij zich door de sneeuw. Ik doe vervolgens hetzelfde. Het steekt schril af bij de manier waarop de jongens Burgsma door de sneeuw raggen. Het moet er voor hun koddig uitgezien hebben hoe twee van die grote kerels zich als oude omaatjes op die quad bewogen. Christine vraagt of we met haar een stukje willen rijden. Hugo mag voorop, ik achterop en ook Kelly rijdt mee. Even vooraf: picture this: Christine, klein, tenger, mooi meisje-meisje met twee grote kerels van 1.87 en 1.93 meter op een quad... Vol gas racet ze ons het veld op en maken we een blokje om het veld. Ik moet me regelmatig even goed vastgrijpen om niet van het apparaat te vallen. Dit is echter nog maar het begin. Wat ons nog niet opgevallen was, is dat het eerste weiland een steil talud heeft en verschillende 'extra' heuveltjes. Normaal gesproken (bij voldoende sneeuw) is dit de ideale snowboardlocatie. Nu leent het zich kennelijk ook heel goed als racebaan voor een kleine jonge vrouw met twee big guys voor- en achterop. We sjeezen met een rotvaart heuvel op en heuvel af. We gaan nog net niet over de kop, maar een gemiddeld achtbaanritje is er niks bij. Terug bij af is het volgende speeltuig alweer uit de garage gehaald. Een heuse snow mobil. 600cc. We zien Anna bij Bernie achterop met een adembenemende snelheid voorbij razen. Na eerst nog een rondje op de 4x4, ga ik bij Cameron achterop de sneeuwscooter. Daarna neem ik zelf het stuur. Dat durf ik al wat steviger dan tijdens het eerste rondje op de quad. Dan vraagt Sid of hij het veld een keer met me op en neer mag rijden. Oké zeg ik. Sid gooit het gas volledig open en we vliegen met een duizelingwekkende snelheid het veld over. Ik voel mijn wangen bij wijze van spreken voor mijn ogen klapperen. Het gaat echt enorm hard. Ik omklem Sid met allebei mijn armen om zijn middel en zit op het achterste puntje van het zadel. Ik besef alweer heel snel dat ik hard gaan echt heel leuk vind, maar dan toch vooral als ik zelf in control ben. We dragen geen helm of andere bescherming en, hoewel slechts op een gemaaid maïsveld bedekt met sneeuw, moet ik er niet aan denken wat er van ons over blijft als.er iets misgaat. Na een keer het veld op en neer vind ik het dan ook wel welletjes achterop. Geef mij zelf het stuur maar. Als ik even later zelf en alleen op de sneeuw mobil zit merk ik dat ook ik het gashendel behoorlijk open duw... met een rotgang scheur ik door de sneeuw. Wat een power! Wat een genot! In no-time haal ik de 60 mijl per uur. Dat is tegen de 100 kilometer... Nog steeds - sorry mam - zonder helm of andere vorm van bescherming. Ook Hugo scheurt het veld een paar keer op en neer. We komen tot dezelfde conclusie: wat een beest!

Terug binnen is het inmiddels tijd voor het kerstmaal. Geen gevulde kalkoen. Wel een soort lopend buffet met allerlei lekker vlees en groente. Tijdens het eten klets ik met Christine en Sid over wat we doen in het dagelijks leven, de onvermijdelijke verschillen en over onze reis. Er wordt geproost op 'the Dutchies', op Anna en Ecuador en op een zalig kerstfeest. We zingen voor oma (86) Stille Nacht - maar dan de Engelse versie - en uiteraard wordt er gebeden voor en na het eten. De dag sluiten we af met spelletjes en een film. Terug in Listowel breekt ons laatste nachtje aan. De volgende dag is het alweer tijd voor afscheid van Keith en zijn familie en breekt tevens het laatste deel van onze reis aan.

We ontbijten nog een keer gezamelijk en gaan 's middags nog even langs bij Chantelle, een vriendin van Keith. We maken een korte hike door het besneeuwde bos. Het is inmiddels ijzig koud met en door een snijdende wind. Het blijkt later een voorbode voor minder goed nieuws... We spelen nog een spelletje en rijden vervolgens terug richting Keith thuis. Het afscheid is warm. We zijn altijd welkom en ze hebben genoten van onze aanwezigheid. Nou dat is volledig wederzijds.

We zetten onze reis terug naar de States in richting Niagara. Feitelijk terug naar waar we begonnen zijn. Uiteraard hebben we de NickNick alweer uit het vet gehaald. Die moet echter nog even geduld hebben want die kunnen we pas over de grens in de VS weer gebruiken. Tot dan toe hebben we steeds met Keith door Canada gereden. Hij was als het ware onze TomTom. Nu moeten we het zelf rooien met de aanwijzingen op papier van google maps en de daarbij gemaakte aantekeningen door Keith. Dat gaat al na tien minuten mis. Omdat we daar pas twintig minuten later achter komen verliezen we dus al 40 minuten op ons geplande schema. Dat schema is gericht op aankomst bij ons hotel in Pittsburgh, Pensylvania. Dat moeten we in vijf uurtjes kunnen doen. Terug in Listowel nemen we helaas nog een keer de verkeerde afslag en tot overmaat van ramp begint het ook nog steeds harder te sneeuwen. Al snel is de de weg bedekt door een laagje sneeuw. Het is zaak zo snel mogelijk op de snelweg te geraken. Onderweg kopen we een kaart van Ontario omdat we google niet meer vertrouwen. In Kitchener verrijden we ons echter nog een laatste keer en komen midden in de stad terecht waar de wegen al zo goed als onbegaanbaar zijn. Er ligt zoveel sneeuw dat je bij teveel gas al niet meer vooruit komt. Het is bovendien spekglad. Wat ook niet meehelpt is het feit dat de ruitenwisservloeistof niet werkt. De voorruit verandert al snel in een vieze waas. De ruitenwissers zelf maken door ijsvorming ook alleen maar strepen. Het is dus uiterst voorzichtig rijden. De omstandigheden worden er naarmate de avond vordert niet beter op. De wegen besneeuwen meer en meer en de sneeuwvlokken worden alsmaar dikker. We 'schuifelen' met 40 kilometer per uur achter de rode lampjes van onze voorganger(s) aan. We rijden niet meer op linker of rechterbaan - die zie je niet meer - maar in het spoor van de andere auto's. Hoe later het echter wordt, hoe minder verkeer en hoe dunner het spoor. We doen er uiteindelijk ongeveer 3 uur langer over om de grens te bereiken. Onderweg stoppen we nog een keer om de auto en ruitenwissers ijsvrij te maken. Met name de voorruit baart ons zorgen. We zien haast niks meer. Als we weer weg willen rijden zitten we bovendien opeens vast in de sneeuw. We komen er deze keer nog mee weg door eerst een stuk vooruit te rijden en vervolgens in de achteruit te zetten. Dat blijkt de volgende stop al niet meer mogelijk. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat ik tot over mijn enkels in de sneeuw sta als ik uit de auto stap. We willen kijken of we ergens iets te eten kunnen scoren en hebben inmiddels besloten dat het geen zin heeft om door te rijden tot ons hotel in Pittsburgh. We moeten ons hotel daar cancellen en ergens anders een nieuwe slaapplek scoren. Bij het plaatsje Tongawanda nemen we een afslag en komen op een wel heel desolate plek uit. Als we stoppen voor de deur van het enige tentje dat er een beetje uitziet alsof er recentelijk nog iemand geweest is, trekken we al snel de conclusie dat het hem ook hier niet gaat worden. Later blijkt het hier om een 'Gentlemen's club' te gaan. Snel wegkomen is er dan al niet meer bij. We krijgen de auto met geen mogelijkheid meer van zijn plek. Dat betekent scheppen. Sanne en ik scheppen ons een ongeluk en gelukkig rolt onze Alf weer van zijn plekje. Ondertussen is het zicht nog maar 30 meter, is onze voorruit een grote plak ijs (met de verwarming op tien!!!), is er bijna geen verkeer meer op de weg, en is het ook al bijna 11 uur 's avonds. We hebben er dan 6,5 uur rijden opzitten. Dit punt hadden we na 2,5 uur rijden al moeten bereiken... We slagen er gelukkig - met de hulp van held Nick - in om veilig bij een hotel aan te komen waar we gelukkig ook nog tegen een internetprijs een nacht mogen blijven slapen - dat scheelt toch al gauw een dollar of vijftig. We zijn uitgelaten en blij dat we hier kunnen blijven. Onderweg hebben we auto's met schade, achterstevoren en onder aan een talud zien staan terwijl we zelf enkele keren ook meer schuiven dan rijden. Doorrijden was absoluut onverantwoord geweest. Sanne en Hugo laten het thuisfront weten dat het goed is. Mijn thuisfront was niet op de hoogte. Wellicht maar goed ook. Hoewel ik tijdens de rit geen enkel moment bang ben geweest - Hugo reed echt als een baas!! - zijn dit natuurlijk wel de omstandigheden waar de ongelukken in de kleinste hoekjes zitten. Kennelijk toch nog vol adrenaline heb ik een onrustige, zeg maar gerust slechte, nacht.

's Ochtends ligt er een dik pak sneeuw. Er is zo'n 30 centimeter gevallen en het is voor het eerst sinds tijden dat ze hier een winterstorm hebben gehad. Dat de meeste sneeuw tijdens onze rit is gevallen is goed te zien aan onze auto. Bewapend met een sneeuwschep gaan we op pad, maar waar andere auto's serieus ingesneeuwd zijn, ligt er bij ons 'slechts' een centimeter of tien. We maken de auto sneeuw en ijsvrij en gaan weer op pad. Eerst langs een vestiging van ons verhuurbedrijf om te klagen over de ruitenwisservloeistof. De leidingen blijken bevroren. Tijdens de laatste onderhoudsbeurt is er kennelijk water in blijven staan... tjaaaa. Geen wonder dat het niet werkt. Het euvel is snel opgelost en we kunnen weer veilig verder. We rijden door een soms adembenemend mooi winterlandschap en verbazen ons gezien de hoeveelheid sneeuw die er gevallen is over de wegen, die helemaal sneeuw en ijsvrij zijn. We hebben daardoor een - op wat file na - verder probleemloze rit van een uurtje of acht naar Washington DC. We hebben weer een hele to-do lijst hier waar ik jullie later vast weer over bijpraat.

Voor nu: behouden vaart en tot snel!

Liefs uit Washington

PS. Noot van Sanne: we hebben ook nog heel schattig kleine kippenkuikens vast mogen houden. Leuk weetje: deze kleine kippetjes liggen over vijf weken in de supermarkt.